Maandagmorgen op Erica speelde de groene Galliërs een laatste wedstrijd in een verloren seizoen. Het officieuze afscheid van Jasper en Erik. Maar niemand leek er zich echt van doordrongen, de zon geeuwde gaperig aan de hemel, terwijl Erica 4 begon aan de wedstrijd. En de zon was nog niet uit gegaapt of Jasper kon al vissen. Nu houdt hij van vissen, op van die dikbuikige boilies-zuigers, maar als keeper heeft hij er een bloedhekel aan. En terecht. Dat maakt dit seizoen voor Jasper ook een extreem moeilijk seizoen, hij was weliswaar niet bij alle 78 tegentreffers betrokken geweest, toch doet elke tegentreffer een keeper als Jasper zeer. Na twintig minuten afgelopen maandag was het twee keer raak. Maar dat hadden er ook vijf kunnen zijn. De lok-techniek van een visser kon ook worden ingezet om de bal te vangen. Een open hoek aanbieden aan een op hem af stromende spits en hap, hebbes. Weer een tegentreffer voorkomen. Dit seizoen heeft hij zo zeker 80 doelpunten, ik bedoel zekere doelpunten, voorkomen. Een gigantische presentatie en het geeft gelijk aan hoezeer wij hem gaan missen.  Er komt met zijn stoppen aan een einde aan; alle afstandsschoten toestaan, een spits de vrije doortocht geven, opsluiten tot de middenlijn en blind terugspelen. Dit alles kon vaak ongestraft met onze Gallische gigant op de goal. We hopen een opvolger te vinden die kan groeien in deze rol en beloven deze opvolger alvast meer terug te verdedigen. Weliswaar geen hobby van de balverliefde Galliërs, maar het bewustzijn is er nu meer dan ooit.

Brussen
Over balverliefde Galliërs gesproken; Erik Brussen. Hij stopt na een slordige vijftien seizoenen met het voetballen voor S.V. Borger. Flegmatiek, genietend en met een sterke voorkeur voor de buitenkant van de rechtervoet. Ik leerde hem ergens in het midden van de zero’s kennen. Een Rotterdammer met de zweem van een rokkenjager om zich heen. Een zachte jongen bleek later die met gemak de kroeg tot het daglicht volhield. Hij en ik verloren onszelf vaak in die wereld die niets voor ons te bieden had. Kansen werden vakkundig gemist, talent verzopen, maar altijd was er tussendoor het voetbal. Eerst op de zaterdag, later ook op de maandagavond in de zaal en weer later samen op de zondagmorgen. Het moment van de week waarop we op ons slechts waren. Hoe vaak we niet na een korte powernap en een walmkop van lauw geworden bier op het veld stonden. Te vaak, dat zeker. Maar we waren er. Ook als we met ons hoofd bij de zelfvernieling zaten, zeken we met allure de scheidsrechter af, stortten we met de armen ten hemel heffend naar de aarde bij elk klein duwtje en maakt we ruzie over wie de vrije trap hoog over mocht schieten. Als ik Erik zie, dan zie ik mezelf daarin terug. De jaren maken verstandiger, al vergeten we dat ook graag af en toe. Laat duidelijk zijn dat je daar dan geen video van moet maken, maar dat zouden we natuurlijk ook nooit doen. Erik heeft ons kampioen gemaakt, met een vrije trap tegen Buinerveen. Er zijn opnames van, voor hen die mij niet geloven. Legendarisch! Het wiste gelijk de zaadpotjes tegen Gieten en Ter Apel uit. Belangrijke duels die we vaak met z’n tween tot diep in de zaterdagnacht voorbereidden. Erik is een liefhebber van voetbal, een balverliefde liefhebber. Een volle wreeftrap zul je van hem nooit zien, hij is van de  schep, het tikje en vooral van de steekpass buitenkantvoet. We gaan je missen, om duizend redenen. In al jouw aandoenlijkheid. En we eren je; als de nummer tien van de Galliërs. Een middenvelder met de wil om te verdedigen van een targetman. Brussen is voetbalgogme en levensgenot. Het is fronzen als Frank de Boer, het spel lezen als een trainer en met een kinderlijk gemak de nachtelijke uren doorstaan. Eén in zijn soort!

Benji
We hebben je gemist afgelopen maandag. In een wedstrijd die nergens meer omging, maar eenmaal op het veld telt dat niet. Dan wil je winnen. We verloren in een loom duel, dat zomers aanvoelde, uiteindelijk met 4-3. Eigenlijk met 5 tegendoelpunten, maar de scheidsrechter had zijn administratie niet goed op orde.  Een kniesoor. Ook helemaal niet waar ik het over wil hebben. Benji gaf ons dit seizoen het gevoel van zelfvertrouwen. Iedereen wil bij jou horen. Joviaal, open en benaderbaar. En, zoals ik het ooit omschreef; verkleed als een van ons, maar met een bak talent en vernuft waar je u tegen zegt. Je bent van de bus gevallen, maar niet van je voetstuk. Wij voelen ons vereerd dat je ons team op wilde tillen en hopen op een spoedig herstel. Doe rustig aan, neem je tijd en voel je altijd welkom!

Het seizoen eindigt voor ons 15 juni. Het Schoffeltoernooi. Hier nemen we afscheid van Wilbert, Jasper en Erik. En hopen we zeker te zijn van een groen Gallisch vervolg in het seizoen 2024/2025. Of dat lukt? We vechten al jaren tegen de bierkaai, een seizoentje extra moet ook nog wel lukken!