Ik snap het goed, dat je de titel twee, misschien wel drie keer hebt gelezen. Dat begrijp, ik zal het uitleggen in het verslag. Gewoon stug doorlezen, kom het wel goed. De groene Galliërs hebben dit seizoen de nadelen ondervonden van het aanstellen van Mislintat. Het zorgt regelmatig voor problemen in de opstelling. Toen Ten Hag nog aan het roer stond bij Ajax was het niet alleen hosanna bij Ajax, maar ook bij de groene Galliërs. Elke zondag was een bataljon aan spelers die wilden werken voor de overwinning, niemand dacht aan de Kuip. Het Gallisch bataljon ging voor het Legioen. Maar nu Slot de Feyenoorders naar grote hoogte stuwt, komen de groene Galliërs in problemen met de bezetting. Zo ook afgelopen week. Halverwege de week leek afgelasten de enige optie. Een handjevol fitte spelers vormde geen basis voor een vraag bij andere teams van onze vereniging. Al was dat in eerste instantie buiten onze aanvoerder gerekend die coûte que coûte wilde spelen. Toen echter bleek dat er naast de Drentse Rotterdammers ook nog bleek dat onze Keeper een verjaardag had van zijn vrouw op zondagmorgen en nieuwste rekruut Pim naast zijn moeder in het Westen moest, leek het onvermijdelijk het bekende appje naar de wedstrijdsecretaris te sturen. En zo geschiedde. De weergoden houden van de zondag, dat heb ik op allerlei manieren in tientallen verslagen geprobeerd uit te leggen en ook nu bleek die liefde niet geroest te zijn. Al was de manieren van liefde tonen bijzonder. Vanuit het appje begon het te regenen. En niet een beetje of even kort en hevig, maar lang en uitzichtloos. De zaterdag viel in het water en zo ontstond er een mogelijkheid. De zaterdagmiddag werd afgelast en er konden spelers van het derde aansluiten bij de zondag. Bovendien kon er iemand van de Jo-19 worden toegevoegd aan de selectie. De terneergeslagen aanvoerder veerde op en kwam ik actie. We gaan toch spelen! Ware het niet dat Maikel al een dienst had geruild met zijn collega en Herres al een familieverplichting was aangegaan. Dit werd echter pas na de bevestiging van dat we de reeds afgelaste wedstrijd toch zouden spelen duidelijk. Onze aanvoerder had daarbij de mazzel dat de wedstrijdsecretaris een biljartavond aan het verteren was geweest en derhalve nog geen actie op het appje had ondernomen. Niemand in Beilen wist dat de wedstrijd al was afgelast. En de groene Galliërs die zich toch maar gemeld hadden op de zondagochtend keken elkaar ietwat verward aan. We zouden gaan speler met 9 fitte spelers en 3 niet zo fitte spelers. We hoefden alleen nog even te wachten op de aanvulling van Jo-19. Die bleek echter tijdens het uitslapen een knieblessure te hebben opgelopen. Wellicht al dromend over een omhaal op de zondagochtend, kennelijk een omhaal met vervelende landing. Negen plus twee, waarvan drie rechtstreeks. En bij de negen was de zin verdwenen en was de moed al richting grote teen aan het glijden. U begrijpt, alles wees op een deceptie, een onverantwoorde strijd, een harde mentale klap voor de Galliërs. Hoe anders was het gevoel rond kwart voor twaalf in de kleedkamer? Hoe was het de Galliërs toch gelukt de wedstrijd uit te spelen? Een nipte nederlaag weliswaar, maar toch!

Dat lag aan de volgende ingrediënten:

• Eén vooruitzicht op een nazit bij Klaas Willem in sporthal de Koel
• Twee oude Galliërs waarvan afscheid zou worden
• Een hele, maar soepeler kuit van de aanvoerder
• Vier op hun plaats gebleven ruggenwervels bij de verslaggever
• 90 minuten Oosting als laatste man
• Twee geleende handschoenen voor Time
• Eén balvaste nazaat van een zondagman
• Afgemaakt met een hoop gemopper en geklaag vooraf.

Het kunstgras bleek even fijn om op te spelen als het laken waaronder de wedstrijdsecretaris lag na een biljartavondje. In een defensieve 5-3-2 speelde de Galliërs voorzichtig maar balvast. Vooral dankzij Gijs Freriks, die voorin balvast was en bovenal zeer gevaarlijk. Hij scoorde, werd neergelegd in het strafschop gebied en was een constante plaag voor de mandekkers uit Beilen. De zondag paste hem zoals het zijn vader altijd paste. Daarbij speelde Vincent, Jorick, Olf en Erik elkaar veelvuldig in op het middenveld en kreeg de ploeg nauwelijks counters om de oren. We verloren weliswaar met 4-3. En misschien hadden we wel moeten winnen. Maar dat dekt niet de lading. Want wat er gebeurde was de stille wederopstanding van een team. Wanneer de nood het hoogst is, wanneer het tegen alle verwachting in is, wanneer geen mens meer een stuiver voor ons geeft, dan zijn we op ons best. Dat is al meermaals gebleken, maar nog nooit zo wonderbaarlijk en heroïsch al deze zondag. Waar het dit seizoen zielloos is geweest, flets vaak, zonder smoel, kregen de groene Galliërs hun identiteit terug. Hun spelvreugde, hun geloof. Vanaf minuut één wist ik het zeker, deze wedstrijd is de ommekeer. Vanaf vandaag zijn we terug. Al was het persoonlijk 90 minuten ploeteren en zwoegen, ook ik was terug.

Vanaf vandaag wil men weer bij ons horen. Want die Feyenoorders hebben wel gelijk. Het gaat alleen en altijd om daden. En dat durf ik zelfs als verslaggever te zeggen. Afgelopen zondag was een daad waardoor we weer werkelijk werden, waardoor we weer een team zijn geworden. Wat er ook gebeurt, hoeveel tegenslag we ook in onze levens en in ons midden moeten verwerken, de kern blijft beeldschoon en gifgroen. En belangrijker nog; ongenaakbaar. Hup Galliërs.