Mooier kan ik het niet maken helaas. De groene Galliërs kregen afgelopen zondagochtend maar liefst 11 doelpunten tegen. En geen enkele van die elf lag aan onze stand-in keeper Tom. Die zijn ledematen werkelijk voor elke bal gooide en schoten op doel dat waren er ongekend en angstvallig veel. Opta rekende speciaal voor deze historische veegpartij uit, dat tegenstander S.V. Annen 3 een expected goals kon overleggen van 1.2 per 5 minuten. Zo beschouwt deden de groene Galliërs alles wat in hun macht lag de schade te beperken, maar elke tegentreffer deed zeer, strooide zout in verse wonden. Het Gallische bataljon heeft dit seizoen aan een aantal gevoelige nederlagen geleden. Terwijl het seizoen daarvoor ook maar voor een klein percentage uit euforie bestond. De nederlaag tegen Asserboys was gevoelig, maar ook de blessures van Herres, Schadenberg en Rijnberg doen zeer. Niet alleen in de bovenbenen en ribbenkasten van die Galliërs, maar de pijn is voelbaar door het hele bataljon. Je merkt dat de sneuvelbereidheid er minder van wordt. Als je om je heen de wonden ziet ontstaan, ga je minder snel voorop in de strijd. Tot overmaat van ramp waren Maikel en Gerjan ook nog eens niet fit om de wedstrijd te vervolmaken, combineer dat met een aantal afzeggingen en je weet dat het een lastige zondag wordt. Nog los van de tegenstander. En die bleek ook nog eens bol te staan van het talent, met onbeperkt toegang tot overvloedige kannen aan levensvreugde en een gezonde dosis teamgeest. Alle ingrediënten voor een kansloze missie stonden de nacht ervoor al geschreven in de fluorescerende groene letters van het noorderlicht.

De zondag zelf was, als altijd, een idylle. De hevige regenval die werd voorspeld, was niet meer dan een verkwikkende douche. De zon regeerde op afstand, al heeft hij zijn biezen allang gepakt naar warmere oorden,  zijn zomer straalt nog altijd af op de zondag.

Een historische nederlaag, een pak slaag van jewelste. En dat voor mannen die zeer matig tegen hun verlies kunnen. Het was in alles vooral de week van de scheidsrechter, want van voetballen kwam bij de groene Galliërs maar weinig terecht. Voor het duel bleken de trakatieworsten voor zij die elk weekend de fluit hanteren helaas verdwenen, maar gelukkig was onze gele leidsman ook wel te porren voor een balletje gehakt na de wedstrijd. We waren hem dankbaar, zoals we elke week de scheidsrechter dankbaar zijn dat hij wil fluiten. Maar deze zondag waren we vooral dankbaar voor zijn genade, door onze de laatste minuut van het duel, laat staan de blessuretijd, te onthouden. Na amper 89 minuten floot de prima leidende man voor het einde. Minuten die voelde als een compleet mislukt seizoen. Het kansloze tijdrekken, als struisvogelpolitiek. Hopen dat de tijd naar het einde snelt, hopen dat de tegenstander zich inhoudt, tevergeefs hopen dat je wakker wordt uit zo’n Galliër-onterende nederlaag. We scoorden er zelf drie, drie kleine doekjes voor het gutsende bloeden. Dempen met de open wonden; een niet te stelpen voetbalverdriet. Want die jochies, die mannen zijn nu, vaders vaak, die haten verliezen en weten elk verlies te maskeren met het benoemen van externe factoren, voorbeelden van pech en momenten van onrecht. Hier was geen maskeren meer aan, hier viel niemand anders de schuld te geven. Hier moest worden gebogen, oprecht worden gefeliciteerd, hier werd afgedropen.

Lichtpuntjes waren er ook. Zoals het wonder van de autocorrectie dat een nieuw spelend lid boetseerde uit de letters van Wilco Wijnholds. Over honderd jaar, speurt er een historicus de teamfoto’s na van de legendarische groene Galliërs en vindt, in het seizoen ‘24/25 naast bekende namen als Vincent Wever, Olf Riemeijer en Sander van der Veen, de naam Wilson Tinholt. Volgens volksverhalen een Zuid-Afrikaanse springbok (rugby) die zonder lidnummer ooit een heel seizoen de linkerkant afdweilde en na het seizoen nooit meer ergens is opgedoken, als van de aardbodem verdwenen. De sfeer in de kleedkamer vooraf was ook zeker een lichtpuntje. Maar toegegeven, het was zoeken deze keer. Het chagrijn, de harde realiteit van de spiegel en het voortglijden van de tijd, ze overheersen. Volgende week uit na HOVC, waar we deze vieze smaak willen wegspoelen. Nu is de Gallische geschiedenis er één vol veerkracht, maar dat leest u dan volgende week wel weer.