Het ging niet vanzelf afgelopen zondag, en dat is nog een understatement. Dat terwijl de zondagochtend zachter was dan ooit in eind oktober. Nou ja, misschien ten tijde van de Laat-Carboon, maar toen waren er nog lang geen strijdende dorpelingen rondom een bal. Geologisch gezien zijn Borger en Gieten aan elkaar verbonden door de Hondsrug en ondanks dat het topografisch geen buurdorpen zijn, is er al zolang er witte kalk op groene velden werd gesmeerd een strijd. Tegenpolen in kleur, maar verder veelal spiegelbeelden. Gieten is het dorp Borger, alleen dan zonder toeristen, zonder hunebedden. Gieten was afgelopen zondag uiteindelijk ook de club zonder punten, verklap ik alvast. Maar eenvoudig ging dat niet. De groene Galliërs kwamen niet ongeschonden uit de strijd. Gieten is trouwens ook het team zonder een keeper als Jasper Lubbers. En voor hen die niet zo goed tegen alcohol kunnen, mensen zonder Gallische genen dus, is het voelbaar wanneer ik zeg; dat dit een slok op een borrel scheelt. Een flinke slok. Wat! Een Gallische kelk jenever, ik bedoel een fust gistend graan. Afijn, u begrijpt zo ongeveer wat ik bedoel.

Gieten tegen de Galliërs was ook het duel van de kelderklasse scheidsrechter. Hadden we enkele weken geleden een scheidsrechter die beide aanvoeders de keuze liet maken penalty of vrijtrap en rood. Deze zondag in Gieten was de scheidsrechter zowaar nog ongeloofwaardiger. Ik ben blij dat ik altijd van die nauwgezette wedstrijdregistraties schrijf, zodat jullie dit niet met een korreltje zout zullen nemen. Als pijnlijke bewijs voor het hierna volgend relaas, dient het bovenbeen van rapste der Galliërs, Leon van (Kwikzilver) Klaveren. Zijn rechterbovenbeen is vandaag nog altijd zo’n zeven centimeter dikker dan de linker. Een scheur in één van de dikste spieren in het lichaam, te weten de Rectus Femoris belet hem pijnvrij van bank naar wc te strompelen.

Het was bij de stand van 0-1. Gieten had zo’n vijfennegentig pogingen gedaan om onze keeper te verschalken. Vanuit één op één, met kopballen, afstandsschoten, balletjes breed in de vijfmeter. Geen enkele aanpak leidde tot een smetje op het blazoen van onze Gallische katachtige. Ten einde raad probeerde Gieten de achterstand te niet te doen, onder een stralende lentedag met herfstblad. Verwoede pogingen, wild kwistend met energie drong het de Galliërs tot op de knieën. Alleen de potige poortwachter hield fluitend stand. Tot afgrijzen van al dat rood-wit was. Olf Riemeijer had de Galliërs op voorsprong geschoten door een listige vrijetrap over het natte gras te laten surfen. En bij deze stand, ongeveer halverwege de tweede helft werd de rapste Galliër gelanceerd richting het vijandige doel. Op dat moment stond de keeper van Gieten nog gek van jaloezie zijn bovenkamer te sorteren tot hapklare blokken teleurstelling. Midden in dat proces, dat helaas iets te lang duurde, zag de keeper Leon aan hem voorbij razen. Met een soort kickbokserschop begeleid met een knuistige arm, werd Leon hardhandig tegen het natte gras gebeukt. Zijn bovenbeen gierde het uit na de moedwillige botsing. Had er politie langs de kant gestaan, dan was de keeper ter plekke in de kraag gevat voor openbare geweldpleging. Leon bleef lang liggen en uiteindelijk door zijn mede-Galliërs Brussen en Keizer van het veld getild en in de kleedkamer afgeleverd. Ondertussen had de leidsman in alle wijsheid zijn besluit, dat hij zo’n vijf minuten uitstelde, genomen. De keeper kreeg een laatste waarschuwing. Had ik al geschreven dat Leon alleen op de keeper afliep en dat hij enkel de bal nog het laatste zetje hoefde te geven? Ach, wat geeft het. Compleet verbouwereerd namen de groene Galliërs de beslissing voor lief. Het trok de wedstrijd met 0-3 over de streep. Een prachtig staaltje van teamgeest en eensgezindheid. Al hadden de Galliërs ook samen met Leon van het veld kunnen lopen want geen Galliër was zijn benen veilig na dit labbekakkerige besluit van de man die ook maar zijn zondagochtend invult. Maar dat is natuurlijk geen excuus om zo schandalig om te gaan met een uit de wedstrijd geschopte speler. Je mag als leidsman even slecht zijn als de zwakste wissel op het wedstrijdformulier, maar je zorgt er in elk geval voor dat je opkomt voor de veiligheid voor alle spelers. Dat is zoiets als dat wij zorgen dat ze onze veters strikken. Een minimaal minimum van bekwaamheid. Leon heeft natuurlijk nu niets aan deze woorden, maar als de scheidsrechter het niet doet, dan komt de verslaggever wel voor hem op.

De teamspirit bij de Galliërs was hartverwarmend, al gingen er langs de kant al meer kledingstukken uit dan aan vanwege de zomerhitte, het was genieten in Gieten. Lubbers gaf het goede voorbeeld en iedere Galliër begreep de oproep en gaf gehoor. Met de tong op de tenen slingerden de groenhemden de armen in de lucht bij het laatste fluitsignaal. (De scheidsrechter deed ook wel wat goed hoor).

Volgende week speelt het groene bataljon tegen de heren van VKW 5. Dat is thuis, dus kom gerust even kijken. De kelderklasse stelt nooit teleur en de zondagochtend is prachtig. Het is de hoogmis van de ochtendmens, soms hoor ik zelfs de kerkklokken luidden. Maar dan zal mijn verbeelding zijn. Tot zondag!