Vlak achter het parcours van de kaalgeschoren pedaalscharminkels voetbalden de Groene Galliërs tegen Eext2. Aan de flanken van het rondje van de Superprestige in Gieten. Half oktober. Je verwacht blubber, ijskoude miezerbuien en snijdende windstoten. En hoewel de zondag graag die felle bol eert, kan het niet altijd mooi weer zijn. Toch leek het wel hartje zomer op een parelend grasveld. De groenhemden zweetten al bij de nonchalante warming-up.

De linksachter in een elftal. Deze zin heeft in de loop der jaren een andere annotatie gekregen. Een back was vroeger niet meer dan een poetser, een tegenhouder met vaak een beperkte technische bagage. Een sta-in-de-weg en een man die over werd geslagen in de opbouw. Sinds we de jaartelling met een twee beginnen is hierin het één en ander veranderd. Denk alleen al aan de Braziliaanse linksback Roberto Carlos en de huidige Real-speler Marcelo. Dat in het topvoetbal, doorgaans loopt de kelderklasse enkele decennia achter op de nieuwe speltypes en positie-invullingen. Zo niet bij de groene Galliërs. Verpersoonlijking van deze opvallende aansluiting bij het profvoetbal is Daan. De 22-jarige Technische Bedrijfskunde-student combineert zijn intelligentie met een soort drive die je veelal ziet in het Rotterdamse. Een rustige jongen is hij, soms iets te beleefd. Je hoort in het Haagse veel over de nieuwe Clark Kent, maar kijk nu nog eens naar Daan Hilgenga; precies. In het elftal van de groene Galliërs inmiddels uitgegroeid tot een vaste waarde, een stabiele component in het radarwerk van de groenhemden. Moet er een spits worden uitgeschakeld, dan kwijt hij zich van die taak. Moet hij onder de druk uit voetballen, dan voetbalt hij onder de druk uit. Loopt de opbouw via hem, dan loopt de opbouw. In zijn gedragingen is hij altijd rustig en ingetogen, waardoor hij in een team met uitgesproken karakters niet altijd opvalt. Hij benadrukt geen enkele actie van zichzelf, klopt zichzelf niet op de borst zoals veel van zijn teamgenoten maar al te graag doen. Daan is een stille kracht, oogst daardoor veel te weinig lof. Want vaak ligt er een puzzel in de wedstrijd en vaak lost hij die puzzel al op, voordat een ander hem ziet. En eerlijk gezegd is hij een verademing tussen al die haantjes, waartoe ik zeker ook mezelf reken. Nooit zakt hij door het ijs, nooit geeft Daan af op een ander. De Gallische linksachter is een schoolvoorbeeld van een voetballer met een bovengemiddeld spelinzicht en een uitermate dergelijke linkerbeen. Een genot voor de fijnproever, die langs het geschreeuw en het baltsen van de groene kemphanen kijkt. Daan is als een mooie vrouw zonder make-up omgeven door kleurig uitgedoste barbies.

Ik zou het haast vergeten; de wedstrijd. Een lente van een oktoberochtend, kon niet in alle gevallen voor de benodigde frisheid zorgen om tijdig bij Klaas aan de koffie te zitten, maar was desondanks een heerlijk toneel voor een belangrijke wedstrijd in en dus ook tegen Eext. Voetbal is alles, maar helaas is er ook nog het leven. Deze zin is de samenvattende uitleg van hoe voetbal de belangrijkste bijzaak van het leven is. De zondagochtend op een zonovergoten, kwiek groen veld is heerlijk, al is dat minder wanneer je met moeite afscheid nam van de oneindige lol op een zaterdagnacht. En er waren meerder Galliërs die zich de zaterdagnacht lekker lieten smaken. Hierdoor scheen de zon als een laserpen in de diep weggestopte ogen. In de eerste helft van de wedstrijd bleek het team van Kanninga nog in halfslaap. Met kunst en vliegwerk wist het elftal de rust te halen met een 1-1 stand, René Gerdes scoorde zijn eerste. Voorin was het wachten, wachten en nog eens wachten op speelbare ballen en achterin van het hardwerken. Vooral dankzij Thijs en Daan, werd de schade beperkt. Niet lang na de rust werden de Galliërs wakker. Ik zag het allemaal vanaf de zijlijn deze keer. Met een vlag in mijn hand en hardloopschoenen in de tas voor de middag erop volgend. Even wennen, maar gelukkig kon in later die dag de 4 mijl in Groningen zonder schuldgevoel lopen. Dit was vooral te danken aan veel beter veldspel, waardoor de aanval eindelijk werd benut. En de aanvallers bleven bewonderingswaardig rustig en hielden het overzicht. Wever werd in stelling gebracht en drukte hard en laag af, om even later een vrij trap langs de muur de prikken. 1-3. De wedstrijd beslist. Beide spitsen wisten de score nog uit te breiden tot 1-5. Waarna de groene Galliërs vrijwielend naar het voortijdige sluitsignaal voetbalden. De vierde overwinning op rij in deze vijfde klasse. Er zullen nog krakers volgen, wedstrijden gestreden met het mes tussen de tanden. Maar tot zover wordt de overmoed van de groenhemden nog niet afgestraft. Zaak voor de komende duel is de scherpte te vinden die nodig is om de betere elftallen op zij te zetten. Dat is voetballogica, maar alle Galliërs leven een turbulent en enerverend leven, dat soms doorsijpelt in de teamuitvoering. Gelukkig hebben we dan Daan nog! Volgende week geen wedstrijd, daarna weer op de Drift, leuk dat jullie er dan weer zijn langs de lijn.