Een groepsfoto van een voetbalelftal zegt veel over de dynamiek. Hoe ga je om met de fotograaf, wie laat op zich wachten? Welke groepsleden hebben plichtsbesef en welke worden recalcitrant. Wie stopt het shirtje bij de broek in, wie is naar de kapper geweest. En welke groepsdruk ontstaat er?
Als verslaggever was ik hier volop onderdeel van. Ik voelde plichtbesef om snel tot een goede foto te komen, had moeite met het wachten op medespelers die het minder belangrijk vonden en twijfelde kort over shirt bij de broek in of toch los. Om mij heen een diversiteit aan gedrag. Stoere geluiden dat de fotograaf maar moest wachten, treuzelende teamgenoten, vertwijfeling en daadkracht. De hele mix was aanwezig. Voordat de wedstrijd begon was het al een wirwar aan psychologische tackles, spijkerharde ingrepen en weifelende verbale terugspeelballen. En dat zou zich binnen de lijnen en tussen het begin- en eindsignaal alleen nog maar verergeren.

De tegenstander uit Eext, ook wel het blauwe Ajax genoemd, (Waar? Geen idee, misschien alleen in het hoofd van mij) had een jong elftal afgevaardigd naar het glinsterende sportpark de Drift. Waar de verslaggever in alle vroegte zijn band kapot reed op een stenenblok die moest voorkomen dat de oprit van de parkeerplaats werd afgesneden. Als liefhebber van olifantenpaadjes zorgt dat nogal eens voor problemen wanneer ik in de auto zit. Mijn schoonvader en F1-liefhebber, was gelukkig snel ter plaatse en vervoltooide een bandwissel in mum van tijd en met veel gratie. Nog voor scheidsrechter Gerrit Emmens op zijn fluit blies. Maar dit natuurlijk allemaal terzijde.

De Galliërs hadden een krappe selectie opgelopen zondag. Naast de basis elf zaten ‘honeymooner’ Brussen en Oosterse voetballiefhebber Amir op de bank en stond meneer Woering in spelersoutfit met een vlag langs de lijn. De leiding was in handen van Gert Vogelzang bij afwezigheid van Kanninga en Jansen. Terwijl de regen zijn laatste druppels uit de hemel perste, begon Eext voortvarend. Het was aan poortwachter Lubbers te danken dat het Borger was die na een twintig minuten op 1-0 kon komen. Ik denk dat Jasper drie zekere doelpunten verijdelde met kwalitatief uitmuntende reddingen, alvorens Remco Keizer met een fraaie steekbal Gert Jakobs alleen voor de doelman zette. Gert faalde niet en geheel tegen de verhouding in kwamen de groene Galliërs op voorsprong. Voor de rust wist het betere Eext eindelijk maar toch Lubbers te verschalken. 1-1 was dus de ruststand.

Jezelf pijnigen
Wat er in de tweede helft gebeurde kan alleen in voetbal. Het is eigenlijk wat deze sport, zelfs op bedenkelijk niveau zo mooi maakt. Je hoeft niet altijd beter te zijn, fitter te zijn om te kunnen scoren. Een beetje goochem, een toefje klasse en een gezonde dosis kennis van je beperkingen, kan al genoeg zijn voor een prachtig resultaat. En al dit leek te gebeuren nadat aanvoerder Wever bekeken raak schoot van een meter of twintig. Bekeken uit noodzaak. Een ferme wreeftrap is een gevaar voor zijn voetbalknie. Met alles wat je in je hebt jezelf tegen een bal smijten gaat niet meer. Zorgeloosheid heeft plaatsgemaakt voor berekenend. Uithalen verliest het vaak van heel houden. En vanuit die beperking wist Vincent juist te scoren. Toen even later Bulthuis na een handsbal Lammer bediende leek de overwinning definitief gestolen. Maar voetbal zou voetbal niet zijn. Terwijl Eext ruim een uur de betere was, verdween het speloverwicht na de 3-1. De Galliërs voelden de verzwakking en permitteerden zich wat minder concentratie en wat minder focus op verdedigen. Het feit dat de vereniging in al haar wijsheid besloot Bulthuis dit jaar maar de halve punten te geven in de Prikkiebokaal hielp hierin onwetende Eextenaren verder in het zadel. Over deze bizarre en laffe actie, later meer. Eext was verslagen, zoveel was duidelijk. Alleen had het buiten de zelf verwondende capaciteiten van de groene Galliërs gerekend. Een op-goed-geluk bal viel tussen Riemeijer en Lubbers in die elkaar zo in de wegliepen dat Eext een open kans op een presenteerblaadje kreeg, de niet te missen kans werd niet gemist. Amper een minuut na de aftrap verspeeld Bob de bal door de bal te steken achter de rug van Sander en perfect in de loop van de spits van Eext. Ze durfden bijna niet te juichen. De groene Galliërs verloren van zichzelf en speelde zo dus gelijk tegen een beter Eext, zo’n zin is een voetbalzin. En ik vind ze prachtig.

Bulthuis gemuilkorfd
Ik zou nog even terugkomen op het antibeleid van de prikkiebokaalmakers binnen onze vereniging. Dat er sprake is van een niveauverschil waarop de diverse seniorenteams acteren is evident en had derhalve prima verdisconteerd kunnen worden in een bepaalde wegingsfactor per competitie, daar is echter niet voor gekozen. Gekozen is voor het schofferen van kwaliteit, het killen van killersinstinct. En dat is dodelijk voor een vereniging die zo bulkt van het talent. Bulthuis scoort nu niet meer uit protest. Hij gaat enkel nog voor assist en laten we eerlijk zijn, daarin is hij niet half zo goed. Het signaal dat de club hiermee uitdraagt is gevaarlijk: Scoor niet te veel, want dan verzinnen we wel iets waardoor je niet zult winnen. Het is triest en veel belangrijker, door de protestactie funest voor de titelkansen van de groene Galliërs. Wellicht kunnen de opstellers van de topscoorderslijst ook aan de KNVB vragen of tegenstander als ZVVV ook half punten krijgen voor hun doelpunten. De Galliërs eisen een rectificatie van deze belachelijke vendetta.

Het eerste puntenverlies van de jochies in oude-mannenlijven is dus een feit. Laten we hopen dat het een incident is gebleken en dat er nog veel tegenstanders aan de zegekar gebonden kunnen worden. En laten we hopen dat Bulthuis snel weer voor vol wordt aangezien.