Afgelopen zondag stond de eerste competitiewedstrijd van de groene Galliërs op het programma. Uit naar Stadskanaal 4. Alsof het niet geregend had de afgelopen dagen en alsof de herfst nog niet begonnen was, scheen de zon kwistig over het kontjeshoge gras op het achterste veld van Sportpark Stadskanaal. Na drie overwinningen en een gelijkspel in de, bij voorkeur altijd bescheiden, oefencampagne, was het toch echt wel even wennen. Voor Gert Bijker, die even voor negenen wakker werd en op het schermpje van zijn mobiele telefoon stiekem hoopte een gemiste oproep te zien van één van zijn ex-ploegmaten. Voor de verslaggever, die door een breuk in zijn voet langs te kant stond. Voor de medelevers onder mijn lezers; het gips is er af, nu hopen op een spoedig herstel van de enkelbanden. Maar eigenlijk was het voor iedereen wennen. Niet langer in de laagste van de laagste competitie maar een volle trede hoger, was het lastig inschatten hoe goed de tegenstander zou zijn.

Nieuwelingen Harjo en Klaas kampten helaas met wat lichamelijke klachten, alsook linksbuffel Koenders en rechter-opwindkonijn Leon. Maar Amir en Gerrard hadden zich nieuw en fris aangesloten bij de Gallische selectie. Hierdoor stond er een goed team met genoeg wisselmogelijkheden, zeker omdat ook Jorrick, ondanks een buurtborrel de avond ervoor, was aangesloten bij de zondagmannen. Nadat in een bekerduel de shirts waren vergeten, nam aanvoerder Vincent het zekere voor het onzekere en zorgde hoogstpersoonlijk voor de aanwezigheid van de groene shirts, de witte broeken en die heerlijk uitgelubberde witte sokken. Dat het even wennen was bleek al snel. Een eerste keer druk zetten van de knauwende blauwhemden zorgde gelijk voor een treffer. Beduusd van de snelle achterstand zochten de Galliërs naar grip in het spel dat dankzij een voorbeeldige Keizer snel veel spelaandeel kreeg. Het werd een bijzondere wedstrijd. Niet alleen omdat Bijker niet in de buurt was, een eeuwige constante voor zolang het duurde, zelf niet alleen omdat Bulthuis het niet lukte te scoren en niet eens alleen omdat Jasper Lubbers gruwelijk in de fout ging. Maar daar kom ik zo op.

Ergens op een Grieks eiland, ver weg van herfst en ver weg van buitenkantvoetjes, ligt een pasgetrouwde man met een hoop buikhaar te genieten van zijn bruid en een koude cocktail in de knuisten wanneer hij een succeswensje in de teamapp slingert. Zijn leven bestond uit voetbal en plezier boven alles, tot hij ja zei op een mooie vrijdag in september. Ik weet haast zeker dat hoewel de zon op zijn kromme tenen scheen, hij het even voelde jeuken ergens aan de buitenkant van zijn rechtervoet toen de kerkklok aan de middellandse zee tien keer sloeg op zondagochtend. Brussen was er dus ook niet bij afgelopen zondag.

Na de snelle achterstand was het Demba die de gelijkmaker maakte na een dik kwartier. De overrompelende beginfase was weggeëbd en de tegenstander bleek niet veel beter dan de zoekende Galliërs. Uiteindelijk werd het door fouten in beider defensies 2-2 en gebeurde er daarna lange tijd nauwelijks iets, De mannen werden wel moe, de bal rolde wel wat heen en weer, maar de toeschouwers genoten toch vooral van het nog behoorlijke warme waterige zonnetje. Het leek van beide kanten wel prima zo. Een zichzelf overschreeuwende verslaggever die zichzelf Simeone waande daar gelaten, was het rustig en stil op het veld. Het bleek vooral stilte voor de storm. Voor onnavolgbare gebeurtenissen, gejojo met emoties en bijna niet na te vertellen momenten.

Vijf minuten voor tijd wordt Maikel Dam diep gestuurd en net buiten de vijfmeter neergehaald door een uitkomende keeper. Van schrik steekt de grensrechter ferm zijn vlag in lucht, tenzij de scheidsrechter gedecideerd fluit en naar de stip wijst. Niets aan de hand zou je zeggen. Ofwel een penalty of de scheidsrechter trapt in het seniele vlaggen van de grensrechter. De scheidsrechter wil niet aan buitenspel, maar wat zich dan afspeelt is pure, onversneden voetbalhumor. De scheidsrechter gaat net buiten de zestienmeter staan, waar een hoop blauwhemden hem proberen te overtuigen van het feit dat het er buiten was. Niet buiten de vijfmeter bedoel ik dan natuurlijk. De keeper kontschuift als een zeekoe tot buiten het zestienmetergebied en spelers maken sporen met de noppen van hun hak in het natte gras. De scheidnsrechter roept beide aanvoerders bij zich en stel iets voor. Een speler van Stadskanaal die dit hoort flipt en krijgt geel. Tien minuten afkoelen voor de nummer tien. Onthoud die gegeven even. De aanvoerder van Stadskanaal krijgt een raadselachtige keuze voor gelegd. In een vlaag van verstandverbijstering kiest hij voor een strafschop. Zijn andere keuze was rood voor de keeper en een vrije trap. Terwijl iedereen de situatie probeert verinnerlijken staat Vincent met de bal in zijn handen. Seconden lijken uren te duren, maar de rasvoetballer faalt niet. 2-3. Nog een paar minuten volhouden.

Langs de lijn dirigeert de leider van Stadskanaal zijn nummer tien, buiten het zicht van de scheidsrechter, gelijk het veld weer in. Ondanks herhaaldelijke meldingen van Borger-zijde mag de man blijven staan. En je raadt het denk ik al. Inderdaad, hij prikt de bal na een soort scrimmage binnen in de zesde minuut van de blessuretijd.  De ingetogen, geblesseerde verslaggever, verwenst hem de ergste ziektes terwijl hij een lange neus trekt. En terwijl ik het inkt al in azijn doop en verslagen naar de kantine been, hoor ik gejuich. In de achtste minuut van de verlenging, de scheidsrechter vergat even gelijk af te fluiten, heeft Jakobs de bal achter de keeper geschoven. 3-4. Een prachtige overwinning. In een knotsgekke slotfase die je alleen in de laagste regionen van het voetbal meemaakt. Volgende week EEXT thuis. Kom gerust kijken, want u weet inmiddels, op zondagochtend is het altijd mooi weer.