Voetbal is meer dan alles wat er zich afspeelt in het VAR-gebaar. In die luchtgetekende rechthoek. En ook meer dan een cirkel in het luchtledige maken, om daarmee de bal of de wereld aan te duiden. Kalk is er ter markering, gras geeft de sport kleur. En hoewel het voetbalspel vaak zo ontzaglijk belangrijk lijkt, omdat er miljoenen euro’s in rond worden gepompt of omdat oranje tegen de bezetter speelt, soms is het spel even zinloos als een mens sprakeloos. Een hoteldebotel verliefde jongeman raakt geen pepernoot. Een zoon die een ouder verliest, vraagt na een overtreding niet om een kaart. En er zijn ziekten, helaas ook in deze moderne tijd, die verlies aankondigen. Dan maakt een gelijkspel niet meer uit. Dan kan een bal niet hard genoeg in de kruising.

Mijn oud-leraar Nederlands komt nog geregeld kijken langs het veld. Ik vermoedde altijd om te controleren of mijn verslagen wel verband hielden met de wedstrijd. Al kan het ook zijn dat het is omdat zijn zoon en kleinzoon groene Galliërs zijn. Strijdbaar als altijd zijn ze; die vader en zijn zoon. De oude krijger en de jonge hond. En dan nog opa aan de zijlijn. Niet gelijk vanaf de aftrap. Nee, eerst lekker rustig wakker worden. Nog even een kop koffie met zijn vrouw. En koffie zonder iets erbij, dat kan natuurlijk niet. In mijn hoofd zie ik haar met een schaal roze koeken en wangen glimmend van zachtheid. En terwijl wij aftrappen, wij balslaven van het gras, schenkt zij hem een tweede kop koffie in. Die blik die ze delen, al is het kort, is de blik die hem zo’n gelukkig man heeft gemaakt in al die jaren. En dat wordt met de dag duidelijker.

De groene Galliërs spelen deze zondagochtend thuis op een kale Drift. De bomen zijn weg, de struiken zijn met wortel en al de versnipperaar in gegaan. Er komt nieuwe bosschage, nieuwe drainage, er komen nieuwe grasmatten. De make-over begint vlak voor het reguliere einde van de competitie. Het belooft allemaal. Maar voor nu is het leeg, kaal en heeft de Drift het lastig zijn ziel te bewaren. PJC is de tegenstander uit de Pekela. De Nieuwe Pekela. Waar de groene Galliërs aldaar de wedstrijd in de laatste minuut beslisten. Na een lichte vormdip rondom de winterstop, lijkt de locomotief weer op stoom. Allemaal met een slag om de arm. Zolang de rug van Brussen soepel blijft, de knieën van Wever hem blijven dragen, zolang Gert enkele gefaseerd mee op komt en Bulthuis zijn neus niet verstopt raakt, zolang kunnen we rekenen op mooie potjes.

In de tweede helft sjok ik naar de zijlijn. Helemaal vanaf de andere kant van het veld, Vogelzang ziet mij namelijk het liefst op links. En hoewel ik niet extreem ben in mijn overtuigingen, ik spreek met open vizier, hou ik het spel graag breed. Dus ik sjokte vanaf links. Aan de lijn stond Robert, de oude krijger en in de dug-out zat zijn vader, mijn oud-leraar Nederlands. Broos maar met een vrolijke oogopslag. Samen keken we naar zijn zoon en zijn kleinzoon. Zijn Spaanstalige schoondochter nam knuffelig plaats aan zijn andere zijde op de bank. Bij vervelende berichten en met zware tijden in het vooruitzicht, zijn er soms kleine, kraterdiepe verrukkingen van geluk. En dat zag ik, ik keek allang niet meer naar het spel. Enkel naar zijn ogen, zijn glunderen. Zij wees naar haar oude krijger, hij praatte met Engelse ‘hands en feets’ terug, die leraar Nederlands van mij. Even bestond niet anders dan dat. De hele tweede helft werd door zo’n dertig mensen uitgevoerd dan wel gevolgd, maar allemaal op de achtergrond. Allemaal met maar één reden. We bewogen, de kaatsten, we sprintten voor zijn ogen. We juichten, we smeten met onze krachten. Zodat er bij twee van onze Galliërs geen enkele kans was op dat de moed in hun schoenen en de gedachten naar elders.

En voor de teletekstsupporter komt hier dan de eindstand. 5-1. Drie keer Bulthuis. Als een wandeling in het park, als het roeren van de thee, als achtergrondmuziek bij het echte leven. Dat je nu eenmaal niet kunt buitensluiten met een kader of een set regels. We vieren en tellen onze zegeningen samen. Liefde, geboorte, parels van dagen. We vieren het samenzijn, oneindige derde helften in de zon. We delen en troosten elkaar in inktzwarte momenten. Ziekte, verlies, kogels van berichten. We wensen onze trouwe supporter, sterkte en moed in een onzekere tijd. Het enige wat wij kunnen doen, is de tijd even stilzetten. Afleiding bieden. En hopen dat we dat nog lang te mogen doen.

Volgende Muntendam thuis. Na een lange Nederlandstalige nacht voor velen. Deze wedstrijd is er één voor een unibetje: Kop of Muntendam.