• Groene Galliërs eren veldheer Bijker

    Half oktober en het eerste wedstrijdverslag van mijn hand. De tweede competitiewedstrijd en de vijfde van het seizoen. De eerste met Bijker als vijftiger. Je zou kunnen zeggen dat het seizoen wat langzaam op gang komt. Ons sportpark de Drift geeft eenzelfde beeld. Het is nieuw en in ontwikkeling, het markeert een nieuw begin, maar wanneer is het echte beginpunt? Wanneer is de Drift klaar voor het nieuwe seizoen? Bijna, steeds bijna, maar de noppen walsen alweer over zijn velden, de lichtmasten verblinden zijn trainingsvelden alweer. De bodem zuigt het water op en de grassprieten schieten omhoog, om binnen de kortste keren platgedrukt een brei met modder te vormen na weer een sliding. Wij zijn begonnen, de Drift en de groene Galliërs. Aan nieuwe hoofdstukken, al spiksplinternieuwe verhalen, aan de toekomst, maar altijd met hetzelfde DNA, dezelfde plaats en veelal dezelfde gezichten.

    Eén van die gezichten, die met een kenmerkende neus en een steeds hardere huid, werd geëerd afgelopen zondagmorgen. Vijftig herfsten oud en toch nog steeds niet verwelkt. De oude, groene Galliër heeft inmiddels een soort rol in de vereniging, als die van een nachtburgemeester van een grote stad. Geen officiële titels, maar altijd een stem en altijd een mening. Altijd strijdend en altijd met die aanvechting bij het zien van haren, om daar dan eens lekker tegenin te strijken. Het maakt hem een uniek geluid binnen de vereniging. De nachtvoorzitter van S.V. Borger werd verrast door zijn teamgenoten met afbeeldingen, spandoeken en andere feestelijkheden. Hij werd geëerd met een uitslag van 10-0. En hoe vaak de beste vijftiger uit onze selectie het ook probeerde, een bijdrage aan de score kwam er niet van. Goaltjesdief Bulthuis gunde hem geen moment van glorie en schoot zichzelf naar het genot. Voorzetten vonden zijn voeten niet, hoge ballen zeilden over zijn hoofd en dromen bleven verre van zijn voetbalschoen.

    V.v. Hoogezand 5 was toeschouwer, mokkend en wel. En er zijn altijd momenten in een wedstrijd waardoor het anders had kunnen lopen, maar goed die momenten vielen allemaal de kant op van Borger Zondag 2. Het meest in het oog springende tafereel ontstond rondom de 2-0. Kort na dat moment mocht Hoogezand 5 aftrappen. Een hoekschop van Vincent werd slecht verwerkt en kwam voor de levensgevaarlijke voeten van Bulthuis, ergens rechts van het vijfmetergebied. Precies op dat moment stortte de doelman ter aarde met een, naar het leek ernstige blessure. De doelpuntenneef draaide en stiftte en terwijl de bal tollend in de hoek verdween, reclameerden de tegenstander een scheidsrechtersbal. 2-0. Consternatie, een aanbod voor vrije doorloop, niet aangenomen en snel daarna 3-0. Je merkt, het valt bijna niet na te vertellen. Even later kwam er ook nog een gloriemoment voor Keizer, met links schoot hij de bal binnen, terwijl de keeper van Hoogezand, voor de laatste keer deze wedstrijd, achterover op het gras viel. Hij moest de wedstrijd verlaten met een ernstige knieblessure.

    Tien doelpunten en de nul voor onze kraai Stan. Mooie doelpunten, fraaie aanvallen en aan het einde van die aanvallen met enige regelmaat Marcel Lammers. Marcel raakte veel ballen, kreeg dotten en schoonheden van kansen, maar faalde jammerlijk. De verbetenheid waarmee hij de bal vuurde, de oerkracht waardoor het leer haast uit elkaar spatte bij een doelpoging, het gaf aan hoe graag de krachtpatser wilde scoren. Deze uitbarstingen van geweld werden afgewisseld met binnenkantvoetdoelpuntjes van Bulthuis, opmerkelijk genoeg veelal met de linker. Hetgeen per doelpunt haast voor nog meer kracht in een schot van Marcel zorgde. “Het komt wel”, hoor je jezelf dan zeggen. Of na een genadeloze volley op de kruising: “ Dat is toch haast mooier dan een doelpunt!?!”. Niet voor Marcel! Die timmert ze liever binnen natuurlijk. En er is niets erger, voor een spits, wanneer zijn teamgenoten uit medelijden maar niets meer zeggen. We leggen ons er dus ook niet bij neer. Lammers gaat snel weer veel scoren. Daar houden we onszelf aan vast. Want we zijn die kracht van Marcel simpelweg nodig in dit seizoen.

    Het seizoen is nog jong, Bijker is al oud, er valt nog niets zinnigs over te zeggen. Misschien draaien we bovenin mee, misschien komt er een onbeschrijfelijke dip. Wat vaststaat is dat ik het hoe dan ook probeer te beschrijven. Dat ik zal schrijven over onze levens. De hoogtepunten en de diepe dalen. De weerbarstigheid van het leven, de keiharde ondertoon die huist in realiteit. Maar ook het liefelijke dat schuilt in een balletje breed leggen, het warme in voetbalgrappen die gonzen door de kleedkamer.

    Ik wil in dit verlag van de gelegenheid gebruik maken om de familie Vogelzang heel veel sterkte te wensen, bij het dragen en het verwerken van dit grote verlies. En in het bijzonder wensen we Gert alle kracht. Gert Vogelzang is voor ons, als vereniging, maar ook voor ons als team, een ongelofelijke steun en toeverlaat. Een clubman en een warme persoonlijkheid. Zonder jou is voetballen voor S.V. Borger een stukje minder leuk namelijk en ik hoop dat je het, ook in deze moeilijke tijd, op kunt brengen zoals mooie rol te spelen binnen deze vereniging. Maar weet, we begrijpen alles, ook als je dat even, of langer, niet kunt.

    Dwarsdoor onze levens rolt een bal en die bal houdt ons in contact met dat kleine jongetje dat we ooit waren. Al ben je vijftig, al heb je duizend verantwoordelijkheden door de week. Steeds rolt die bal weer op zondag, smekend om een pegel, een stift of iets dat in dat jochie naar boven komt om te doen. De bal zeurt niet, de bal slaat niet, de bal sterft niet. Hij rolt zo ons hart in. Tot volgende week.