Scheidsrechter berooft wedstrijd van tien minuten...
Op een stralende zondagochtend in de oudste van de Pekela’s verloren de Galliërs het zicht op de koppositie. In een knotsgek duel werd het eindelijk 4-3 voor de thuisspelende partij. Noordster 3 was over tachtig minuten de betere, al wankelden de roodhemden tegen het voortijdige einde van de wedstrijd. Het werd de scheidsrechter allemaal te spannend.

Dubbelgevouwen achter in een vierwieler werd de verslaggever naar een sportpark in Oud Pekela gebracht. Onze topschutter stuurde en op rechts zat Keizer zichzelf langzaam op te pompen tot een angstaanjagende Gallische verdediger. De topschutter zou met name in de slotfase zijn kunsten vertonen, althans daarover sprak hij. Het stelde Keizer en mezelf gerust. De topschutters, bijna elke wedstrijd goed voor minimaal een Engelse hattrick, zou ons de overwinning in de slotfase bezorgen. De opmerking was er één met voorspellende gave, maar dat wisten wij toen nog niet. Wij genoten van de ton en het prachtige hoofdveld dat zich tegoed deed aan de lente, dat stond te pronken als een pauw. Het hoofdveld was natuurlijk niet voor ons, wij mochten op een ander veld ons best doen. Een veld waar het gras hier en daar de strijd had verloren van de arme bodem.

Binnen mum van tijd stonden de groene Galliërs met 1-0 achter. Je kon er niet tegen knipogen. Het was de voorbode van een lastige ochtend. Halverwege de eerste helft herstelde de groene Galliërs zich enigszins, na een lichte duw in de rug kreeg het een strafschop, die feilloos werd verzilvert door Vincent. Toch kwam Noordster snel weer op voorsprong. Hert teisterde nog een aantal keer het houtwerk, maar uit één van de spaarzame uitvallen wist Bulthuis op eenvoudige wijze een voorzet van Vincent doeltreffend af te ronden. Wederom was het Noordster dat scoorde en op voorsprong kwam. Ondanks een dikke meter buitenspel, liet de scheidsrechter onze vlaggenist Jorick staan. De eerste keer dat hij vlagde voor buitenspel. Anders dan zijn collega aan de overkant die bij elke dreiging de vlag fier in de lucht stak en nimmer werd teleurgesteld. Nou ja, één keer dan. Bij de 2-2 toen Ronald de teruggetrokken voorzet van Vincent afrondde. Ondanks dat de bal dus niet vooruit werd gespeeld, meende de grensrechter toch buitenspel geconstateerd te hebben.

Desalniettemin was de voorsprong van Noordster verdiend. Vooral de beide spitsen waren een plaag voor de defensie. Toch veranderde het spelbeeld direct na rust. Het eerste kwartier drukte en drukte de Galliërs, zonder echte uitgespeelde kansen te creëren. De spitsen van Noordster bleven met scherp schieten en vonden meermaals de paal, een enkel schot zeilde net voorlangs. Ondanks een overwicht in het spelbeeld, bleef Noordster gevaarlijker. Uit een indraaiende bal, dat goed als voorzet bedoeld had kunnen zijn, scoorde Noordster de 4-2. Na geel voor Brussen, leek de wedstrijd wel gespeeld. Toch richtten Borger zich nog één keer op. Na een jaloersmakende, vorstelijke sprint van Maikel en een prachtvoorzet kopte, wie anders dan Bulthuis raak. 4-3. En al snel weer 11 tegen elf. Het geloof was weer helemaal terug en Noordster raakte vermoeid. De scheidsrechter was immer de draad kwijtgeraakt. En leefde in een wereld waarin iemand hem uitschold, terwijl het enige scheldwoord pas na de wedstrijd kwam. Tegen een A-junior van Borger, notabene vanuit zijn eigen mond. Schandalig!

De laatste tien minuten. Het domein waarin Bulthuis aangekondigd had te gaan schitteren. Die laatste tien minuten braken nooit aan. Bij een ogenschijnlijk nietszeggend moment, Maikel hield de bal in met een sliding en de bal ging via het been van een verdedigers achter, brak de arme man. Hij gaf een doeltrap en bij het eerste weerwoord, omklemde hij de bal onder zijn arm en liep van het veld af. Verwarring alom. Een schertsvertoning. Hadden de groene Galliërs nog gelijk gemaakt? Ach waarschijnlijk niet, maar we zullen het nooit weten.

Met de staart tussen de benen dropen de Galliërs af. Boos op de scheidsrechter, maar ook wetende dat Noordster goed speelde, beter dan wijzelf. We starten slap en kwamen niet tot genoeg kansen. Toch overheerste er een goed gevoel over de manier waarop de groene Galliërs zich herpakten in de tweede helft. Wij zijn een (h)echt team, zo hebben we wederom bewezen.

De zon begin te schijnen, de zondagen zijn weer beeldschoon. Sereen en een prachtdecor voor onze verhalen. Volgende week Annen uit. Zullen de groenhemden zich herpakken?