Een uurtje of zeven na de tent. De enige tent met een deur. Jaarlijks terugkerend op een weiland tussen Borger en Buinen. Een tent waarin harder gezopen wordt dan gezongen, al houdt men zich vocaal zeker niet in. De helft van het elftal zoop er de keel schor. Een van de Galliërs werd daags voor het treffen met Muntendam volleybalkampioen, een belastte zijn lies te veel op woensdag, maar toch stonden er vijftien man aan de aftrap. Waar van gewoon elf in het veld, wees gerust.

‘Shotje voor de sfeer, shotje voor de sfeer’, klok het omstreeks het middaguur. Uitgelaten waren de Galliërs, de helft nog in de roes van de Nederlandse nacht ervoor, de andere helft was uitgelaten vrolijk door mooi nieuws van de wervelwind onder de voetballers; Keizer. Die een volgende stap in zijn carrière aankondigde. Een nieuwe baan, een nieuwe uitdaging en bakken met lucht in zijn ogen. Uitgelaten was de club Galliërs ook omdat het relatief eenvoudig won van Muntendam en zeker niet in de laatste plaats omdat het spitsenmens Lammers prachtig zag scoren. Een fles vol zoet groen was uiteindelijk aan de lippen van Stan pas echt de pisang en vond kort daarna de prullenbak. Het bierschuim kreeg geen kans om in te zakken. Er werd vroeg druk gezet in de derde helft.

Het was een wedstrijd die ondersneeuwde bij de randzaken, bij het verhaal van een team dat meer is dan negentig minuten tegen een bal aan trappen. Opmerkelijk misschien als je in acht neemt dat er maar liefst elf keer gescoord werd. Aan spektakel ontbrak het niet, aan toeschouwers overigens wel. Het moyenne lag boven één doelpunt per toeschouwer. Het was een uiterst surrealistische wedstrijd, conform de gedachten die spookten door de hoofden die nog vol van Marga Bult en ander gejannes zaten. Muntendam was heer en meester aan de bal, maar stond na twintig minuten achter met 3-0. Een strakke voorzet van Keizer zorgde voor de 1-0. Na een penalty van onze aanvoerder was het Ronald die 3-0 maakte. Frenky scoorde met een bicycle-trap uit het hoge segment. En wederom Ronald zorgde voor een 5-0 ruststand. Ik denk dat Muntendam het gevoel had een goede eerste helft gespeeld te hebben, alleen dat de stand daar haaks op stond.

De tweede helft was van Gallische kant zo haast nog gezapiger. Het werd eerst 5-2, voordat de verslaggever een ragfijne hoekschop van de oudste krijger binnenkopte. Bulthuis maakte natuurlijk nog even zijn hattrick, een kaal minimum voor de meesterintikker. De 8-2 is wel het vermelden waard. Na een beeldschone steekpass lobt Lammers de bal met een simpele voetbeweging over een verbouwereerde keeper. Vlak voor tijd prikt Muntendam nog een derde binnen. 8-3 dus.

De zware snollebollekes van de nachtbrakers verdwenen snel en gestaag in de derde helft. Onder aanvoer van een barman uit het hoogste segment, een tapper met de hoofdletter T, genoten de groene Galliërs met volle teugen van een onbezorgde zondagochtend. Rein Hoogeveen! Steun en toeverlaat voor zijn vrouw, had tijd en zin gevonden om wat vrije uurtjes op te offeren voor dit stelletje ongeregeld. Dank Rein, we hopen dat het visje aan zee lekker heeft gesmaakt. Want aan het einde van de derde helft, meldde Rein dat hij zijn vrouw mee wilde nemen die middag naar de zee. Even lekker uitwaaien, even lekker niks. Even geen muren, geen taken en klusjes. Alleen het geruis van de zee en de geur van bearnaisesaus. De uitgelatenheid maakte plaats voor medeleven. De derde helft was zingende, bulderend van de lach (en met één man wiens grijns pas diep diep in de nacht verdween in zijn slaap) genoten. Maar de oprechtheid van de man, die jarenlang met veel plezier, samen met zijn lieftallige vrouw, klaarstond voor de voetbalvereniging, sprak tot het hart. Ik heb de hele, verdere zondag gedacht aan Rein. Meesterklaverjasser, levensgenieter en voorbeeldige mantelzorger. Als je zo hecht bent als Rein en Gea, dan lijd je samen. Allebei even hard.

Goed, dit is een voetbalverslag, die zelden over negentig minuten gaat. Dat gaat soms over het blessureleed in het harde dagelijkse leven. Over de krenten, over slagroom. Over dieptepunten, over onzegbaar gemis. Dit verslag gaat over de Gallische strijders die de bal als bindmiddel hebben. En elke keer is het weer een voorrecht om over hen te schrijven. Volgende week tegen Gieten, die worden waarschijnlijk kampioen. Voor mij gaat er geen enkele ploeg boven de groene Galliërs, daar heb ik alles voor over. Zelfs verliezen van Gieten. Al zou ik dat, als het even kan, het liefst niet meemaken. Jullie lezen het wel.