De smeerlap uit Smeerling wreef in zijn handen, vlak nadat hij zijn linker neusgat vakkundig had leeggeroofd. Zijn noeste blik onder een indrukwekkende frons leek door de wind geërodeerd. Zijn opgetrokken schouders en wijd uit gezette ellebogen maakten zijn ongedurige loopje tot een mechanische stiefel. Hij had zojuist verloren van de Galliërs en brieste de geblesseerde verslaggever iets over diens verslagen toe. Tussen de klodders snot en agressief uit geflanste kwijlklodders hoorde ik het woord arrogant. De wind joeg me naar een tweede kop koffie en zijn briesen gaven me de intro van dit wedstrijdverslag. Op de weg terug reden we door het beschermde dorpsgezicht van Smeerling, ik zag zijn stoere basalten paaseilandenhoofd voor me tot aan het bordje Borger. Kort nadat ik thuis kwam voelde ik een warme gloed over mijn lichaam komen. Was het de warme huiskamer na een koude zondagochtend? Nee. Het was het besef dat mijn verslagen ook door de tegenstanders worden gelezen. Het voelde als een compliment. Maar genoeg over mij, te veel al eigenlijk. De wedstrijd.

Nou ja, misschien eerst nog even dit. Mark Wolters, die op zijn rechterslaap een ader heeft die klopt voor S.V. Borger, verving onze vaste doelman Jasper die helaas niet aanwezig kon zijn. Er ontstond gelijk een vraag. Hoe lang was het geleden dat Mark Wolters op de zondag tussen de palen stond? De laatste keer was voor oranjehemden met huisjes op wielen. Maar wanneer keepte Wolters het laatst voor Borger Zondag? Uiteindelijk was de laatste wedstrijd van Wolters in het seizoen 2000/2001. Meer dan twee decennia geleden. Hulde. Je zou kunnen zeggen dat hij als het ware de zondag overleefd heeft. Al snel bleek hij coachend en buiten de zestien keepend, zich thuis te voelen als een vis in het water. Toch moest hij al na een paar minuten een doelpunt incasseren, bij één van de weinige keren dat Veelerveen haar eigen zestienmeter durfde te verlaten.

Het was zo’n wedstrijd waarop het niveau allesbepaalde. Het bepaalde de precisie van de schoten, het bepaalde de manier van fluiten, het bepaalde de afwezigheid van fluiten en het bepaalde het vlaggen van de dienstdoende assistent scheidsrechters. Het waaide en waaide, de groene Galliërs vielen aan en aan, met schoten die in de Six-Nations met applaus zouden worden beantwoord. Het vanghek had het druk. Veel voorzetten waaiden in de handen van de keeper van Veelerveen. Veel kansen weden hopeloos gemist door de scherpschutter van de Galliërs, die vooral ruziede met de bal en het tot wanhoop drijvende veld. Eigenlijk is het een wonder dat het 1-4 werd. Historisch is het wel te noemen. Galliërs die vier keer scoren zonder dat Bulthuis er ook maar één heeft binnengelopen, gefrommeld, getikt of geprikt. Had ik trouwens al iets gezegd over de leiding van deze wedstrijd? Nog niet al te veel. De foto bij dit verslag spreekt denk ik wel boekdelen. Als een leidsman de spelers niet beschermd, dan gaan mensen grenzen over. Zo kreeg Lammers geel na een idiote aanslag van een tegenstander richting edelen delen van Keizer. Hij noemde de man die deze idiote actie ondernam een idioot. En als dat erger is dan het vergrijp, dan wil ik niet weten wat deze scheidsrechter met het aan de kaakstellen van ontucht doet. Is dat te hard? Bekijk de foto nog een keer. Harder dan deze charge gaat mijn taal helaas niet.

De hekel die meneer Paaseiland ten toon spreidde nar de wedstrijd is namens de Galliërs, in elk geval deze verslaggever geheel wederzijds. Onze wissels zaten in oude Gado-bushokjes en na 90 minuten was duidelijk waarom. Zelfs in de periode dat Lammers aan de kant stond af te kolen, stond de bus veilig in eigen zestien, stationair met de hard rem flink aangetrokken.

Verder was het mooi om te zien dat Corné Knol mee deed en dat hij na een klein verslaapmoment en een lege telefoon, tijdenlang ontredderd rondreed tussen Westerwolde, Vledderveen en Bourtange, de magische driehoek waar verdwalen overal op de loer ligt. Zelfs voor google. Vlak voor de rust beende de kleine Knol naar het veld, dat overigens op zijn naam geschreven was; een waar knollenveld. Het slotakkoord was dan ook voordebedrijvige Knol die na een balletje breed kon intikken. Volgende week het tweede deel van de oerderby tegen Buinen. Extra pikant gemaakt door de 3-3 tussenstand en de trainerscarrièrekeuze, dubbele woordwaarde, van onze veldheer. Dan dus ook deel 2 van het verslag ‘Groene Galliers in een slechte bui’. Voor nu bedankt wederom voor het lezen. En Mark Wolters enorm bedankt voor het meedoen!