• Galliërs verliezen beide ontmoetingen met Ter Apel ‘96

    Afgelopen donderdag en zondag werden dan eindelijk de wedstrijden tegen Ter Apel ‘96 afgewerkt. In een seizoen dat zich kenmerkt door afzeggekte en papieren resultaten, floreren de Galliërs zeker niet. Wij houden van het ritme van zondagochtend op zondagochtend, daarin komen oude ingesleten patronen weer aan de oppervlakte en groeit de teamgeest. Ter Apel ’96 had dit door en zorgde ervoor dat het treffen vaak werd uitgesteld, totdat er een ritme donderdagavond op zondagmorgen ontstond. Uitgekiend. En het werkte. Een veredeld team aan Ter Apel-zijde schoof de Galliërs zowel donderdagavond als zaterdagmorgen vrij eenvoudig aan de kant. Thuis verloren we met 0-2 en uit met 3-1.

    Ik heb maandenlang geen verslag kunnen schrijven. Maandenlang zeiden onze kelderklasse-teams af. Geen zin, lam, uitgeblust en af en toe bang. Ik zit op voetbal om verslagen te schrijven. Ik bedoel, ik zit op voetbal om verslagen te kúnnen schrijven. Om te kunnen vertellen over het mooie voetbalspel, de kleedkamerhumor en de tragiek van het ouder worden zonder daaraan toe te willen geven. Bijna al andere teams uit onze competitie zaten dit seizoen niet op voetbal. (natuurlijk overdrijf ik een beetje, maar vergeef me) En daarom moeten we nog vijf thuiswedstrijden spelen in een maand die doorgaans wordt gebruikt voor toernooitjes en nacompetities. Ronduit lachwekkend natuurlijk. Mijn stramme spieren zijn ook boos, mijn linkvoet is ziedend door het gebrek aan balgevoel, mijn voetbalhart klopt chagrijnige vanuit mijn iele borstkas en ik moet en zal schrijven over die zielloze VI-kijkers. Die achterover hangend op de bank de wereld aanschouwen, mensen veroordelen en op zondag weigeren te voetballen. Ik heb nog één advies, voordat ik verder ga met mijn wedstrijdverslag; stop er mee, je doet jezelf en ons er een plezier mee. Dankjewel! Ga maar lekker het hele weekend johanderksen. Maakt me niet uit, maar stop te doen alsof je wilt voetballen.

    Ter Apel ‘96 was donderdagavond heer en meester, terwijl de groene Galliërs al binnen luttele minuten de tong op de grond hadden liggen. De zon scheen heerlijk over het hoofdveld van ons sportpark, de scheidsrechter had er zin in, de koffie smaakte als vanouds naar een mengeling van smeerolie en inktvisinkt. Kortom niets wees op een nederlaag. Maar de groene Galliërs werden overrompeld. Alleen doelman Lubbers zag ze aankomen, die aanvallen van zwartrood. Hij lag voor elk schot. De beide doelpunten vielen dan ook, dat begreep u al, uit kopballen. Maar Lubbers liet zien een eersteklaskeeper te zijn, of in elk geval, met speels gemak, een derde klas. De derde helft werd overigens op het tandvlees gewonnen door de groene Galliërs, de mannen uit Ter Apel gaven zich pas gewonnen toen ze een online pizza-adresje gevonden hadden. Ze brabbelden nog wat over 5-0 en verlieten de kantine die wederom meesterlijk werd beheerd door Rein Hoogeveen.

    De donderdagavond ging haast naadloos over in de zondagmorgen. Een werkdagje en een familiedagje ertussenin was voor menig speler niet genoeg om te herstellen van de wedstrijd.
    Zelf liep ik nauwelijks. Daar waar het lukte, niets ging vanzelf, zocht ik koelkast en wc op, afgewisseld met de strompeltocht naar mijn kussen. Je wilt niet toegeven aan je lichaam, aan je onkunde, je jammerende spieren. Gelukkig waren er ook Galliërs die er een stuk beter aan toe waren dan ik en zodoende konden met een fris elftal aantreden op sportpark De Heem. Na grappen over het nieuwste virus: het ter-apel-pokkenvirus, kleedden de groene geweldenaren zich om. Er was eigenlijk maar één doel, niet zo dik verliezen dat we in de resterende wedstrijden niet meer op doelsaldo kampioen zouden kunnen worden. Voor zover een kampioenschap leuk is met al die luie, steeds afzeggende VI-kijkers. Ter Apel was de betere ploeg maar kwam toch, na een goede fase van de Galliërs, op achterstand te staan. Een gevolleerde schuiver van Jakobs, die in de eerste minuten een aanslag had overleefd, was de keeper te machtig. Onze aanvoerder had kort daarvoor met zijn rechter nog de lat gevonden. Achteraf bezien was dit de beste fase van de groenhemden. Binnen tien minuten na de openingstreffer was de wedstrijd compleet gekanteld en stond het 3-1. Waarbij de 1-1 zeker het vermelden waard is. Een krulstift die zo mooi de kruising in vloog, dat je er alleen maar voor kunt applaudisseren. De wedstrijd lag bij die 3-1 stand gelijk in de plooi. De tweede helft gebeurde er niet veel meer, behoudens een paar doodschoppen uitgevoerd op Leon van Klaveren. De scheidsrechter dacht nog even aan het doelsaldo en gaf geen vrije trap meer aan de Galliërs en permitteerde zich zelf nog een bijkans dolkomische toekenning van een strafschop voor de thuisploeg. Gerechtigheid bestaat niet altijd in de kelderklasse-sport, maar de teleurstelling op het gezicht van de scheidsrechter nadat Lubbers de bal uit de linkhoek ranselde moet een lust voor het oog zijn geweest. Ik zat op de bank, dus kon dat niet goed zien. Maar ik beeldde het me in en genoot.

    Resumé. Ter Apel was twee keer de betere, nadat ze tot vervelends toe hebben afgezegd en staat nu bovenaan in onze competitie, een woord dat ik eigenlijk tussen twee haakjes had moeten zetten. Ze staan zes punten voor met twee wedstrijden meer. Hoe ze aan die meer wedstrijden zijn gekomen, daar ga ik niet eens over beginnen. Dat vult u zelf maar in. Het slechte nieuws voor roodzwart is hun doelsaldo, die is momenteel gelijk aan dat van ons. Ik vind dat echt uitzonderlijk geestig. Het brengt me bij de vraag hoeveel doelpunten er in totaal in onze hele competitie daadwerkelijk gemaakt zullen zijn? Ik bedoel door live, in real time, met getuigen? En dat je dan gelijk staat in doelsaldo, tragikomisch. De prikkiebokaal staat garant voor de onze in elk geval.

    We spelen nog vijf keer thuis. Althans dat hopen we. Als dat niet zo is, dan is dit seizoen het meeste verschrikkelijke k-kruisje-t-seizoen uit de geschiedenis van de groene Galliërs en dat is inclusief corona-lockdown-seizoen. Of we kampioen kunnen worden ligt dus in de handen van de tegenstanders. We hebben het niet in eigen hand, dit hele seizoen al niet, maar als de tegenstanders op komen dagen en wij weten te winnen, dan worden we kampioen. Kampioen van de afzeggers, de VI-kijkers. Kampioen van de mannen die eigenlijk niet meer willen voetballen, voor wie de bal niet meer dan een excuus is om van huis te zijn. Het is een verschrikking voor ons Galliërs. Liefhebbers van het mooie voetbalspel, kleine jochies in verouderde mannenlijven. Het is vloeken in de kerk, het is je eigen nest bevuilen. Het is de dromen van jochies door het toilet spoelen. Ik bedoel natuurlijk niet die jongens die doodziek thuis lagen vanwege ernstige coronaklachten, zij konden er niets aan doen. Maar die mannen die willens en wetens het voetbal vermoordden door maar af te zeggen vanwege een feestje, een huilbui van hun dochter of een dwarszittende scheet. Dat laatste is natuurlijk niet leuk, maar dan had je ook maar niet zoveel koolzuur in je bek moeten dauwen op zaterdagavond. Goed. Ter Apel, van harte gefeliciteerd met beide overwinningen. Wie weet kunnen jullie straks een kampioenschap vieren. Zo niet, dan zien we jullie volgende jaar niet weer.

    Zondag aanstaande wordt een restant tegen Buinen gevoetbald, de tweede helft viel destijds in het water en wat ook leuk is, is dat er daarna nog een afscheidswedstrijd gespeeld wordt, vanaf 12:30 uur. We nemen afscheid van Gert Bijker, veldheer en nestor van het zondagochtendvoetbal. Hierover natuurlijk meer in het volgende verslag. Hij stopt en wordt trainer in buurdorp Buinen. Er zullen zondag allerlei oud-spelers aanwezig zijn tijdens een waar voetbalspektakel. Komt u ook kijken?
    Onze eerstvolgende wedstrijd, leid ons niet in verzoeking, is donderdagavond.