Drift-Dillen-Derby zonder winnaar...
Als een bladblazer jakkert de wind over sportpark de Dillen, de regen sputtert er als verfdruppen doorheen om plots te luwen onder een idyllisch herfstzonnetje en opnieuw aan te zwellen op schijnbaar willekeurige momenten. De Drift-Dillen-Derby is er één waarvan je nooit weet wanneer de laatste editie zal zijn gespeeld. Vandaar waarschijnlijk ook de aanwezigheid van regiovoetbalspecialist Gerry Grave aan de drassige flanken van het strijdtoneel. De wedstrijd voltrok zich in het onstuimige chaotische ritme van deze herfstige zondag, dit treffen begon echter al in juni.

Twee besturen, een blauwe en een groene, overleggen over de mogelijkheden gezamenlijk op te trekken. Twee tweede elftallen tot één smeden. Tot vlak voor de zomerstop lijkt het een reële mogelijkheid. Deze mini-fusie ging uiteindelijk toch niet door. Het is lastig om af te spreken waar je dan moet voetballen op de Drift of op de Dillen, in welke clubkleuren en zo meer. Logisch. Al weten veel inwoners van de gemeente Borger-Odoorn heus wel dat er ooit samengewerkt dient te worden, de tijd is nog niet rijp. H.O.C. is een voorbeeld van samenwerking wat mij betreft. Misschien volgend jaar, volgende decennium, wie zal het zeggen?

Er stonden dus twee zondagochtendelftallen tegenover elkaar, de één in blauwwit, de ander in groenwit. Oud Borger zondagkeeper Arnold Kah stond onder de lat bij de blauwwitten, evenals oud-zondagspeler Pascal en voorheen Galliër; Dominique de Graaff. In het groenwit speelde zaterdagtrainer Mark Hoving en jeugdspeler Milan mee. Evenals de betrouwbare jeugdkeep Stan, die halverwege door Higuita werd gevangen wegens een blessure. Zondagochtendfenomeen Lammers ontbrak vanwege een blessure, een gemis die zich de gehele wedstrijd lang deed voelen.

De groene Galliërs begonnen goed aan de wedstrijd. E.E.C. werd tot op het eigen zestienmetergebied gedrongen. Vaak was het Kah die als een bokser een doelpunt voorkwam, soms ontbrak de finesse van de eindpass of de afronding bij de groenhemden. Lange, door de wind gedragen, ballen zorgde voor het enige gevaar van E.E.C. Vincent, vooral in strijd met zijn eigen ledematen deze ochtend, schoor de Borgernaren op voorsprong. Met een heerlijke krul van zo’n achttien meter zette hij zijn ploeg op een verdiende voorsprong. Lang kon Borger daar echter niet van genieten, Ronald Ottens tikte een rebound binnen. Volgens de Galliërs buitenspel, bewijs is echter niet te leveren. De ruststand was dan ook 1-1.

Drie wissels in de rust zorgde voor een onherkenbaar Borger. E.E.C rook kansen en zette druk, schoof laatste man Hilbrands veelvuldig door, het middenveld met Slagter en Hofman voor E.E.C. werd steeds blauwwitter. Hofman trachtte dit met name verbaal te doen. Hetgeen mij verleidt tot een uitleg van het voetbalwerkwoord ‘zuigen’. Niet te verwarren met de werkzaamheden van een ‘stofzuiger’ natuurlijk. Hofman voldoet aan allerlei criteria van een zuiger, iets minder aan die van een stofzuiger. ‘Zuigen’ is het irriteren van de tegenstander en deze op verbale wijze uit zijn spel trachten te halen. Dit manifesteert zich vaak rond overtredingen, gemiste kansen of foute passes. Hoewel ‘zuigen’ vaak als zwaktebod wordt gezien kan het effect sorteren. Hoewel hij zijn slachtoffers met zorg koos, bleef de invloed in deze wedstrijd beperkt. Er was geen sprake van een zuigeffect deze keer.
E.E.C. kwam ondanks een goede fase niet vaak in scoringspositie. Eén keer leek het te kunnen scoren, supersub Venema kopte de bal echter voorlangs. De tweede helft was ploeteren van beide kanten. Veel strijd, weinig kansen. Het publiek dat het onstuimige weer trotseerde werd nauwelijks verwend. Af en toe een rush, een harde sliding, een begin van een aanval, een kans op een mogelijkheid. Het gelijke spel leek steeds onafwendbaar. De grote kansen uit de eerste helft bleven nog nagonzen in de groenwitte kleedkamer, maar aansprak op een overwinning kon er niet gedaan worden in de tweede helft.

De competitie ligt nog helemaal open en er zullen nog bijzondere Gallische verhalen geschreven worden. Maar de Drift-Dillen-Derby is er één om snel te vergeten. Een wedstrijd zonder glans, een bloedeloos gelijkspel. In retrospectief kun je zeggen dan het grootste gedeelte van de Galliërs Van Slag waren, niet op hun fitst. Maar ach, wij voetballen om te leven en leven niet om te voetballen. Terwijl de regen tegen ons lichaam slaat en we het slaap uit de ogen wrijven, verkwikt het zien van een bal. Verraden enkel de zuurbranden dat we geen tien meer zijn.