De oneerlijkheid van het leven...
Het was weer een stralende zondagochtend, een heerlijke dag. Een zorgeloze, onschuldige zondag. Het gras wit van de koude nacht, fleurde al snel op onder die warme bol aan de hemel. De groene Galliërs betraden het veld voor een duel met PJC 2, het zou een gemakkelijke overwinning worden. Een simpele 7-1 met niet al te best veldspel en veel gemiste kansen. Geen vuiltje aan de lucht, 15 punten uit vijf duels. Sporteuforie heeft iets vluchtigs, uiteindelijk regeert de realiteit. Soms met harde hand. Ondragelijks nieuws, tragisch nieuws sijpelde de kantine binnen kort na de wedstrijd. Een enorm, niet te verteren, verlies voor de familie Lammers. Dat gedoe met een bal heeft plotsklaps iets triviaals, iets onbeduidends. De zorgeloosheid waarmee de zondag begon, maakt plaats voor machteloosheid. En nu is de maandag grijs, niet door heen te komen grijs.
Dit is een voetbalverslag vol verslagenheid. De diagonale kopbal van Bulthuis, met een stuitertje de paal schampend, onbenullig. De niet te missen kans die Wilbert wist te missen, lekker belangrijk. De kleine Thijs die boven iedereen uit torende en de bal de kruising in kopte, het zal wel. Een verslagen elftal stamelt, zwijgt en zeilt weg in gedachten. Omdat het leven mokerslagen uitdeelt aan mensen die ons na aan het hart liggen. Dan is een assist, een doelpunt, een overwinning, zo enorm nietszeggend. En nu is de maandag grijs, niet door heen te komen grijs.
Het blijft een voetbalverslag. Maar de oneerlijkheid van het leven, die oneerlijkheid drukt zwaar op de voetbalzinnen die ik over de wedstrijd schrijf. Voetbal is een belangrijkste bijzaak, met de nadruk op bijzaak. Een klassieker, een Classico, een overwinning, een zure nederlaag, het is allemaal maar mist. Het belemmert het zicht op het echte leven en het is verre van tastbaar. En dat echte leven is altijd zo aanwezig geweest in mijn voetbalvertellingen. De buitenkantvoet in combinatie met een mannenleven. Een stift en een geboorte, een sliding en een gevoelig verlies. Soms lichtvoetig en speels, met de nadruk op humor en kolder. Soms serieus met kleine boodschapjes, met kleine inzichtjes. Over hoe de schrijver zich voelt, of over hoe hij kijkt naar één van zijn teamgenoten.
En nu is de maandag grijs, niet door heen te komen grijs.
Voor gebeurtenissen in het leven bestaan geen scheenbeschermers. En ik voel de kolossale zwaarte in elk woord dat ik typ, de scherpe pijn en de woede. Wij groene Galliërs, voetbalgladiatoren en mannen van middelbare leeftijd, leven mee met de familie Lammers. En zondag is er weer een wedstrijd. Voor het eten vanavond zullen we naar de winkel moeten en aan de razende auto’s op de snelweg is te horen dat de wereld voortbeweegt. Al staat deze voor de getroffenen stil, in zwaar bepakte stilte, in niet te richten, verbeten woede. Wim Kuipers, oud-keeper en inmiddels leider, gaf ooit de slogan ‘Schouder aan Schouder een teambetekenis. En meer kunnen we niet doen; we staan schouder aan schouder om de nabestaanden heen. Want er is nog geen begin te maken met woorden die troost en sterkte willen bieden. Zondag wonnen we met 7-1. En nu is de maandag grijs, niet door heen te komen grijs.