Wereldgoal Betten, Keizer scoort...
Frisse lente voor alles wat door de zon wordt aangeraakt. In de schaduw ziet het gras nog witjes van de kille nacht, maar in de zon is het feest. Vogels tjiftjaffen en vullen hun borstkastjes met de frisse lucht die lente ademt. Het is nog stil op de Drift. Ik ben het eerst. Het hele sportpark voor mij alleen.
De geur van gras dat langzaam aan de ochtenddauw ontglipt. Een serene ochtend die, nog ietwat verlegen, de lente aankondigt. Ik zet de grote tas met groene shirts op de grond en verlang naar een bak koffie. Deze dagen beroeren een dichterlijke ziel evenveel als een voetbalminnend jongetje. De volle leegte, de frisse blikken, het begin van nieuwe dingen. Bloeiende aanvallen, verkwikte ingevingen.
F.C Amboina 2 was zondagochtend de tegenstander. Een drukke ploeg, fanatiek, maar ongeorganiseerd in de heenwedstrijd. In Assen werd deze tegenstander met 1-8 verslagen. Maar de tegenstander had ik de afgelopen wedstrijden toch een paar leuke uitslagen neergezet. Dat was echter niet ons grootste probleem. Nadat onze vrolijke clubman Vogelzang de kantine deuren elegant had geopend, als altijd met zijn net gedouchte coupe straks in de plooi, kon de koffie genuttigd worden. Echter bleek al snel dat we niet op het gewenste aantal spelers kwamen voor het aanstaande duel. Jullie kennen het wel van die jonge jongens die tot laat, tot in de kleine uurtjes hun adolescentie te lijf gaan, en dan ’s ochtends de wekker niet horen. Echter hebben we daar niet zoveel van. Maar goed Gert blijft adolescent in zijn jeugdige brein. En Bob was alleen thuis, wat natuurlijk vraagt om problemen.
Al met al konden we net aan met elf man om 10:00 uur aan de aftrap staan. Het mooie weer, stralend en fris, had geen positieve werking op het veldspel. Verrassend genoeg zakte Amboina tot ver op de eigen helft in, van waaruit ze georganiseerd verdedigden en probeerden tot een snelle tegenaanval te komen. De tegenstander had zichtbaar bijgeleerd ene en ontwikkeling ondergaan. De groene Galliërs oogden statisch en zoekende. Na een kwartier stuurde Wever Bulthuis diep. Eerste kans gelijk raak. Laat dat maar over aan de goalgetter met dodelijke eenvoud in zijn rechtervoet. Droog en feilloos. Simpel oogt het, pijnlijk simpel. Elke keer wanneer je Bulthuis ziet scoren, wij hebben dat nu zo’n 27 keer mogen aanschouwen, schaam je je dood. Je voelt je een onhandig kind die voor de eerste keer probeert touwtje te springen. De moeite die het kost om een keeper te passeren in volle sprint, de energie die je legt in een bal op het doel vuren. Het is allemaal zo onnodig en overbodig als je Bulthuis ziet scoren. Kleine tikjes, gortdroge schuivers. Een echte spits gaat het om kwantiteit. Bulthuis is terwijl hij scoort al bijna bezig met de volgende, onverzadigbaar. De ruststand was 1-0.
Amboina liet ziet zich gedurende de wedstrijd meer en meer zien en kwam een enkele keer gevaarlijk dicht in de buurt van Stan. Echter, na een hoekschop kort na de rust, was de wedstrijd wel gespeeld. Bulthuis handkopte de corner, in resolute frommel, binnen. 2-0. De wedstrijd kabbelde voort. Tot aan de 67ste minuut. Eindelijk een actie die rechtdeed aan de schoonheid van deze zondagochtend. Net zo majestueus als de overtocht van een fitte selectie grauwe ganzen, die vlak voor het beginsignaal even voor afleiding zorgden.
Een lange bal stuitert de hoogte in en als een basketballer timet Betten zijn sprong. Hij stuurt de bal met zijn borstkas weer terug naar beneden. De bal ploft neer vlak voor zijn linkervoet, net iets over de middenlijn. Middenvelders vragen om de bal, spitsen beginnen aan hun loopactie en de wil net aansluiten. De bal krijgt amper de kans nogmaals op het gras te stuiteren, met een ferme veeg dwingt Betten de bal te vliegen. De bal vliegt, als een skischansspringer, met een prachtige boog over de kritische lijn te landen. In het net, achter een verbouwereerde keeper. 3-0.
De weerstand van de Assenaren is gebroken. Brussen scoort nog van dichtbij, Bulthuis ruikt zijn kans om nog meer te scoren en Keizer scoort na een rush zoals alleen Keizer dat kan, zijn eerste van het seizoen. En Gert Bijker blies zichzelf, bijna letterlijk, op in een poging door te breken vanaf eigen helft. Na een scherpe steekbal van Vincent. Als een slecht geprepareerde F1-wagen die op het lange rechte stuk allerlei onderdelen verliest, kwam Bijker na een sprint van 20 meter met een voorsprong van zeven, met horten en stoten tot stilstand, als in een grindbak. Meters van de bal, net niet tot aan de vijandelijke zestienmeter. Hilariteit alom, een mooie laatste actie voor het publiek.
De wedstrijd eindigt in 7-0. Met dank aan de bijdragen van Hessel en Boris, heel fijn mannen dat jullie er bij waren. De derde helft aan de lange picknicktafels was een genot. De lente is de grootste vriend van deze selectie, die in de herfst en in de winter nooit tot zijn beste niveau komt. Groene Galliërs zijn we, geen witte of bruine. En al mogen we in de herfst of in de winter van onze actieve voetbalcarrière zitten, wij houden van de natuurlijke kracht van de kleur groen. En de lente is groen, de tijd van wedergeboorte en nieuwe bloei. En hoewel de spieren stram, de lijven getekend, hoewel de verleiding van drank en spijs, hoewel de meest actieve tijd wel achter ons ligt, we blijven onszelf herontdekken. Dit team wordt met de zondag sterker en hechter. Weliswaar staan we nu tweede en lijkt nieuw kampioenschap ver weg. Schrijf de groene Galliërs nooit af!