De zondagochtend zon scheen liefkozend over een natuurlijk biljartlaken van een voetbalveld. Er heerste zelfs een vorm van idyllische rust, voor mij een onderdeel van het zondagochtendgenot dat we beleven met de groene Galliërs. Van die rust bleef niets over toen onze tegenstander het veld betrad. Als een sprinkhanenplaag knaagde het alle stukjes rust binnen mum van tijd weg. Een multicultureel gezelschap dat zich veelal een octaaf hoger verstaanbaar maakte dan de Galliërs. Een kippenhok met veren van divers pluimage. Het stadse droop er van af, het gehaaste, het gemaakte. Wij groene dorpelingen raakten er toch allemaal een beetje van onder de indruk.

Over de wedstrijd kan ik vrij kort zijn, maar daar heb ik geen zin in. Er gebeurde namelijk van alles. De wedstrijd op zich was nog niet eens het grootste onderdeel van dit spektakelstuk. En dat is best opmerkelijk wanneer je weet dat er maar liefst negen keer gescoord werd. Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Het was een wervelwind aan sketches, kolderiek geklungel en lawaai van drukke baasjes. Ik begin maar gelijk bij het hoogtepunt van deze zondagochtend, dan hebben we dat alvast gehad; een kantine met loempia’s en sateetjes! Wat een weelde, wat een traktatie. Grootmoeders saté werd door een immer lachende Molukse jongeman rap aan de hongerige Galliërs gevoerd.

Goed, dat was dus het hoogtepunt. Voorts was er ook genoeg te beleven rondom de figuur van de scheidsrechter. Beter kan ik zeggen, rondom het figuurtje. De goedige man was klein van stuk, niet veel groter dan een emoticon. In een wedstrijd waarin veel werd gewisseld, hier kom ik zo nog even op terug, een wedstrijd ook waarin veel werd gescoord, lukte het de scheidsrechter prima nog wat andere zaken af te ronden. Achteloos scrolde hij over zijn Iphone, verschoonde hij zijn mail, deed hij een duit in de groepsapp en bekeek de hele aflevering van Beste Zangers via Youtube. Tussendoor wees hij desgevraagd een kant op waarin het spel zich kon bewegen. Zelfs bij het handen schudden na de wedstrijd, kon hij zijn ogen maar nauwelijks van het beeldscherm afhouden. Een schitterend schouwspel.

Wij, simpele groene Galliërs, werden ergens bij een 0-3 voorsprong compleet overrompeld. Ik kan het zelf maar nauwelijks goed terughalen. Het was alsof Hans Klok en Victor Mits, een programma schreven voor een levensgrote wisseltruc. Een driedubbelwissel, gevolgd door een enkele met vier verschillende positiewisselingen, drie minuten chaos laten bestaan en vervolgens een dubbelwissel, een versterkt middenveld van zeven! En een noodgedwongen keeperwissel. Die laatste verdween dan weer als sneeuw voor de zon bij het aantreden van de tweede helft. De keeper bleek zelfs zijn teamgenoten verrast te hebben door zijn keeperskloffie in het geheim te verwisselen met een spelerstenue en doodleuk als vierde spits in het veld te gaan staan. Het duizelde me vaak voor mijn ogen. Het was alsof ik in een aflevering van Roadrunners was beland, nagespeeld door multicultureel Nederland. "Hé broer, broer, het is geen Fifa 18 toch?!?" Werd hier een vraag gesteld? Verwacht men nu een antwoord van mij? Verwarrend, heel verwarrend. Een bijzondere ervaring was het in elk geval. Het is mij nog steeds een raadsel hoe we met 1-8 hebben gewonnen. Dit waren de negentig langste minuten die ik ooit heb gespeeld. Het aantal gesproken woorden lag hoger dan in een gemiddelde werkweek.

We wonnen dus dik, maar noem het niet gemakkelijk. Want het volbrengen van deze wedstrijd was een hele klus. Robert La Riviere, ons oudste renpaard, scoorde en gaf een assist. Bulthuis luisterde zijn competitiedebuut voor de groene Galliërs op met een, verre van loepzuivere, hattrick. Lammers wist een bal tussen de palen te krijgen en ook de verslaggever scoorde hij deed dit tweemaal. Eén van de acht van een eigen doelpunt. Goed, dan weet u dat ook weer. Het was een bizarre, unieke zondagochtend, waarin de hoofdrol werd gespeeld door onze tegenstander. Een complete NPO3-programma trok als een bonte stoet aan sketches voorbij. De auto terug bracht pas rust. De radio uit, alleen het geluid van de motor en de remmen. Langzaamaan via de Rolderstraat terug naar onze fijne stulpje, ons groene Gallië.