Warmschrijven voor een nieuw seizoen...
De droogte heeft zijn rol gespeeld in een zomer die nog vers op het netvlies ligt, gelukkig voor de boeren en voor al het groen viel er de afgelopen weken weer eens wat regen. Het oude, legendarische hoofdveld op ons sportpark de Drift lag er nog zichtbaar gehavend bij, maar doorstond de zware belasting door de Galliërs manmoedig. Gieten 3 was te gast voor een bekerwedstrijd, die wij doorgaans behandelen als oefenpot, het heruitvinden van balbehandeling en het bewegen van vastgeroeste benen. Dit seizoen lijkt de algehele conditie echter aardig op peil gebleven in de zomer vol verlokking. Wederom werd de selectie van de Galliërs versterkt door de toevoeging van een vast nieuw lid aan onze brigade. René Gerdes, toonde zich opgewekt en met de voetbalbagage van voeten afspattend, viel hij zeer verdienstelijk in.
De zon pikte de dauwparels in rap tempo uit de grasmat en bescheen de groene Galliërs en de rood-witte tegenstand. Wilbert Kanninga, met fluistercoach Vogelzang, beslisten de opstelling, waarin vooral opviel dat de verslaggever wederom vanaf de linkerkant werd opgesteld, strum-und-drang-speler Dam, die na de wedstrijd de selectie ludiek trakteerde op taart in plaats van bier, kreeg de schone taak het spel te verdelen vanaf het centrale middenveld. De taart was vanwege zijn verjaren, maar dat terzijde. Hoewel ik als stukjestikker over de macht, en ja zelfs de capaciteiten, beschik om een volledig, houtsnijdende argumentatie uit één te zetten over waarom deze stijfkoppigheid in de begeleidende staf geen recht doet aan het elftal, volsta ik met de tussenstand na 23 minuten; 0-3.
Het was vooral aan Bulthuis te danken dat het niet erger werd. De leepheid, het gogme en de evenwichtigheid van de potige spits, bracht de groene Galliërs vlak voor rust, mede dankzij twee bekeken diagonaaltjes, op 3-3. Lammers scoorde tussendoor nog met een klassieke spitsengoal. Het veldspel werd na de omzetting, u begrijpt ik zeg hier verder niets over, beter. De Kanninga Equipe grossierde in mooie passes, in verfijnde loopacties en gebruikte vele schijven om toch vaak niet goed af te ronden. Bij elke diepe bal liepen de groene Galliërs dan ook nog eens is het mes van de grensrechter. De over-de-grens-rechter maakte zich volkomen belachelijk door bij elke drieging, hoe futiel soms ook, zijn vlag ten hemel te steken. Een dolkomisch karikatuur van een grensrechter was het gevolg. Het deed mij aan een satirische sketch denken, die de beste man ook nog eens de volle negentig minuten volhield. Een ouderwetse puntenpakker noemen ze dan in de onsportieve spelonken van het verenigingsleven. Mr. Bean, Sluipschutters en Van Kooten & De Bie, tegelijkertijd die vent. De scheidsrechter kon echter het ongelijk vaak niet belopen, om dit niveau natuurlijk geen schande.
Gieten 3 hanteerde vervolgens de tweede helft enkel nog de lange bal. Met succes want uit één van deze ferme trappen viel de 3-4. En hoewel de groene Galliërs nog op 4-4 kwamen via een vrije trap van de verslaggever, verloren we uiteindelijk met 4-5 door een zondagsschot in de laatste minuten van de wedstrijd. Hierdoor krijgt het bekeravontuur geen vervolg is de verwachting. Donderdagavond spelen we nog tegen satellietclub E.E.C. dat zich, zo is de algemene consensus, binnen een decennium bij de groene Galliërs zal voegen. Hoewel ik van mijn moeder leerde dat ik niet met vuur mag spelen, kan ik toch heimelijk genieten van wat olie op het vuur gooien.
Laura, onze topwasvrouw, zal de shirts weer onberispelijk en op volgorde vouwen na de wasbeurt. Sokken zullen weer als gegoten zitten, de afgebladerde nummers buiten beschouwing gelaten. Daar kan zelf Laura niets meer aan doen. We dragen ze als Gallische tokens, van mannen die weliswaar contributie betalen, maar het waar voor hun geld moeten halen uit het plezier dat ze met elkaar beleven. Laura geeft ons net dat zetje, dat beetje aandacht die we misschien niet eens verdienen. Shirtjes op volgorde, broekjes onbevlekt wit. Het voelt als de warme washand om je toet na een middagje huttenbouwen. Zondag spelen we onze eerste competitiewedstrijd en dus heeft Laura maar weinig tijd. Een probleem denkt u? Nee hoor in tegendeel, ze kijkt er naar uit. De schaarsheid van deze gedachtegang, maakt het hele Gallische bataljon nederig en is onverslijtbaar mooi. Laura wij kijken uit naar wederom een fantastisch seizoen en hopen je te kunnen eren met mooie overwinningen!