Zou het dit jaar dan toch?
Het is nog voor negen uur als Klaas zich heen en weer beweegt tussen bar en koffiezetapparaat. De zondagse ochtendmannen zijn er wel erg vroeg bij vandaag. Bovendien kijken velen van hen fris uit de ogen, zonder overblijfselen van de zaterdagavond in hun mimiek. Jonge lammetjes springhuppelen achter hun ogen, ze vertellen van niet kunnen slapen. Een bar vol jongens aan de koffie, een bar vol verwachtingsvolle energie. En tegelijkertijd kriebelt het bij de verslaggever. Of is het meer een jeuk, een hardnekkige jeuk. In de maand mei is het vaak schrijven over verlies, verslagen vol net niet. En hoe mooi, hoe uitnodigend tot grotesk en meeslepend, dat ook is, ik wil een overwinningstekst, een eeuwig kampioenenverslag kunnen schrijven. In 2015 verloren de Galliërs de titel in de maand mei en ook in 2015 ging het na een beroerde herstart na de winterstop definitief mis in mei. En nu over drie kwartier wacht Buinerveen 2, de naaste belager van de groene Galliërs. Op zeven punten achterstand met een wedstrijd minder gespeeld. Onderweg naar Buinermoeras hinkel ik tussen spanning en verwachting. Heel Buinerveen ligt open, de klinkers zijn de belangrijkste straten uitgeramd, voor verbetering van voorzieningen. Een fitte selectie aan groene Galliërs betreden het sportpark, merels fluiten een lied dat klinkt als minstrelen bij een overwinning van een middeleeuws leger. En hoewel de zaterdag verkozen is tot nieuwe voetbaldag van onze natie, leeft de zondagochtend in deze Buinerveense kleedkamer als nooit te voren. Springlevend is deze niche, deze ochtend voor de fijnproevers.

Het is nog geen mei. De koning is net jarig geweest. En deze wedstrijd staat de boek als klassieker. De laatste jaren vochten Buinerveen 2 en de groene Galliërs leuke, interessante duels uit. Vaak bovenin de laagste klasse, vaak met het mes tussen de tanden. De Galliërs zien veel steun langs het veld, zoveel zijn ze niet gewend. Het verraad het gewicht van deze pot, het brengt de benen op spanning. Dit is er één, zo’n wedstrijd waarvan je er maar één paar per jaar speelt, soms zelfs jaren geen. Eén die om de knikkers gaat en eens niet om spek en bonen. Een wedstrijd waarin je je kunt onderscheiden, een wedstrijd die het seizoen bepaalt. Een dik vet ezelsoor in het jaarboek van de Galliërs. De kleedkamer is zwanger van testosteron, puilt uit met levenslust. Het is tijd om het veld te betreden.

De warming-up duurt weer eens te lang. Het is weer, zoals altijd, wachten tot de man met fluit en bal het veld betreedt. Bas Kaspers helpt ons mee vandaag, Hoving laatste man. Brussen, terug van Gran Canaria, pendelt ontspannen in de punt. Voor de rest de ‘usual suspects’. Het leer rolt door het hoge gras. We zijn begonnen. De groene Galliërs starten goed, zijn de baas. Voelen zich de baas. Na een mooie aanval, vindt de keeper zichzelf ver in het zestienmetergebied terug zonder bal, die komt namelijk terecht voor de voeten van Brussen. Een schep, een stift. De bal zeilt langzaam diagonaal naar de bovenhoek, een verdedigers springt en kop lucht. 0-1.

De wedstrijd ligt in handen van de Galliërs. Tot een moment, het eerste moment van Buinerveen, dat de blauwhemden doorbreken aan de linkerkant, een afgeslagen voorzet belandt voor de voeten van een centrale middenvelder en plots is het 1-1. Ongeloof, lichte paniek ineens in het elftal. Lichte, want nog steeds heerst er het gevoel de betere te zijn. Het duurt dan ook niet lang. Uit een voorzet van de linkerkant jaagt Maikel de bal met een heeeeeerlijke volley hoog in de korte hoek. 1-2. Na een fijne steekbal van de begenadigde buitenkantvoet van Erik. Als later in de eerste helft wederom via links, de bal tot bij Brussen komt, lijkt de wedstrijd gespeeld. Brussen draait en behoudt het overzicht, Wever prikt laag en diagonaal binnen. 1-3 is ook de ruststand.
Helaas hebben de groene Galliërs Keizer zien afhaken in de eerste helft. De sloopkogel, de stormram, heeft zich hevig geblesseerd aan één van de enkels aan zijn gevechtspoten. De sfeer in de rust is kalm en zelfverzekerdheid deelt glimlachen uit aan alle teamgenoten. Nog even en dan begint de tweede helft, dus het blik met clichés kan open. U kent ze: ‘Koppie erbij. Direct vanaf het begin. Scherp zijn. Laat het balletje het werk doen’. Afijn u begrijpt het.

Borger blijft goed spelen. Na, een in de handen gepakte terugspeelbal, schiet de verslaggever, de toegekende vrijetrap, in het volleybalblok: Penalty. Vincent is de aangewezen man. 1-4. De genadeklap, de beslissing. Feest, ontlading. Vincent is de rust zelve, zoals u op de foto van Andries Middelbos ziet. De wedstrijd kabbelt nog wat voort. Eigenlijk scoort Borger nog een doelpunt, maar deze wordt afgekeurd. Bas, de A-junior, onderscheidt zich nog veelvuldig door Buinerveens beste herhaaldelijk in zijn broekzak te stoppen. Tot afgrijzen van de linkerspits zelf. De wedstrijd krijgt nog een toetje. Het is invaller Gerben Braams die het publiek geeft wat het verdient. De meegereisde supporters gieren het eerst nog uit na een ongelukkige misser van dichtbij. Maar even later tikt Braams een voorzet van de eveneens ingevallen Robert gedecideerd binnen. Het publiek is in extase. 1-5.

De groene Galliërs zorgen er zo voor dat ze fantastisch beginnen aan de maand mei. Zeven punten voor op EEC en Buinerveen. Nog vijf wedstrijden te spelen. Waaronder tegen Buinerveen en EEC. Ik lees nog eens door de verslagen verslagen van mei 2015 en 2016. Vergeef me als ik nog even wacht met dromen over een kampioenschap. De realiteit dwingt mij. Publiek dank, jullie steun was hartverwarmend. Bas bedankt. Evenals de zaterdagtak die ook graag op zondag voetbalt. Het is genieten om deel uit te maken van dit fijne ploeggie. Volgende week CEC 4 uit.